Proza Šehicia to proza zawieszona „pomiędzy”, szukająca niemożliwego pojednania, dążąca do wyobrażonej syntezy, która nigdy nie stanie się żadną harmonijną całością. Krótkie, formalnie zdyscyplinowane opisy zrujnowanego Sarajewa przeplatają się w Książce o Unie z sennymi, poetyckimi iluminacjami, a szczery, „naiwny” podziw dla natury z jednoczesnym poczuciem rozczarowania pozorną trwałością ludzkiego świata.

Portret pełnego energii chłopca i opisy przepojonej witalnością przyrody pogłębiają dysproporcję i wzmacniają efekt fantasmagorii, gdy zostają zderzone z nadrealistyczną opowieścią o opustoszałych, widmowych, wymarłych miastach-ruinach. Topografia przestrzeni została przedstawiona jak krajobraz zmierzchu cywilizacji, wszechobecny rozpad sprawił, że miasto stało się miniaturowe, a przemierzającemu je bohaterowi trudno odnaleźć się w labiryncie gruzów.

Powieść, prozatorski debiut Šehicia, za który w 2013 roku otrzymał Nagrodę Literacką Unii Europejskiej, a dwa lata wcześniej nagrodę Mešy Selimovicia (za najlepszą książkę prozatorską wydaną w Serbii, Bośni i Hercegowinie, Czarnogórze i Chorwacji), stanowi próbę nadania ciągłości temu, co swą ciągłość nagle utraciło; zasypanie przepaści, która wraz z wybuchem wojny podzieliła życie głównego bohatera (i samego autora) na dwie nieprzystające do siebie części. To także walka o prawo do pamięci. Do mówienia o tragicznych przeżyciach bez skrępowania i wbrew powszechnie panującej, zdaniem narratora, modzie na zapominanie. Jest to zatem z jednej strony książka głęboko prywatna, stanowiąca rodzaj terapii, z drugiej swoisty manifest. 

Faruk Sehić napisał tę książkę z tęsknoty za dziecięcą radością, poczuciem szczęśliwości, jakie dawał mu pobyt u babci, w domu, obok którego przepływała Una, niemal mityczna rzeka dzieciństwa, piękna i potężna. Stanowiła oś świata małego chłopca, któremu potem przyszło ruszyć na wojenny front. Mimo niewielkiej objętości, nie jest to książka na jeden wieczór. Gęsta, nasączona melancholią, wciska czytelnikowi pod oczy sugestywne obrazy, maluje sceny zarówno piękne, jak i przerażająco smutne. Porusza ukryte struny, budzi wspomnienia. Książka o Unie to pełna melancholii, pięknie napisana opowieść o pamięci, o życiu i śmierci, o sielance i wojnie. Przypadnie do gustu miłośnikom prozy B. Schulza oraz J. L. Borgesa. Powieść urzeka swą lirycznością, onirycznością, językiem pełnym metafor, ale też chwyta mocnymi fragmentami, bliższymi formie reportażu. Jest właśnie jak tytułowa, mityczna niemal Una: niczym rzeka płynie raz wartko, raz spokojnie, rozlewa się szeroko, podąża licznymi odnogami, jest piękna i groźna zarazem. Łatwo dać się ponieść jej nurtowi.