Być może należało mówić

[Wyłania się z gąszczu nad rzeką w jednoczęściowym kostiumie bordo]

Wyła­nia się z gąsz­czu nad rze­ką w jed­no­czę­ścio­wym kostiu­mie bor­do.
Pięt­na­ście minut wcze­śniej z namio­tu sztu­ko­wa­ne­go żerd­ką
docho­dził regu­lar­ny
sygnał jej eks­ta­zy. Już tyl­ko oni i my
zosta­li­śmy na leśnym biwa­ku. Jej facet ocię­ża­le krą­ży,
coś zgu­bił. Bia­ły chu­dzie­lec. Sta­ram się nie zwra­cać uwa­gi,
obser­wu­ję pio­no­wy start osy, godeł­ka nie­za­po­mi­na­jek,
roba­ka na moim tramp­ku: jest seg­men­to­wa­ny, mlecz­ny we wzo­ry Kwa­kiu­tlów.
Rolu­ją kari­ma­ty. Godzi­na do połu­dnia, góry nad­sta­wia­ją grzbie­tów
upa­ło­wi. Podo­ba mi się spo­sób, w jaki dziew­czy­na stą­pa
po sko­szo­nej łące. Pod­da­ję się.
Ich cza­ro­wi. Leżąc w tra­wie śle­dzę, jak jedzą ską­py posi­łek,
on się obli­zu­je, ona ana­li­zu­je swo­ją twarz w luster­ku,
wsta­je i zwi­ja śpi­wór idąc za nim w kuc­ki, chy­ba wyspor­to­wa­na.
I sta­ją mi się bli­scy, choć z oczy­wi­stych powo­dów
roz­bi­li­śmy namio­ty na prze­ciw­le­głych krań­cach pola­ny.
Co mnie tak pocią­ga? Nie lep sek­su, też byłem już dziś na szczy­cie;
nie chęć by zawrzeć zna­jo­mość, nawet nie mówię im „cześć”.
Syme­tria, w jakiej żyje­my. Mam w nim bra­ta-bliź­nia­ka,
jesz­cze przez dwie, trzy godzi­ny, aż z gar­ba­mi ple­ca­ków
odej­dą nie patrząc na nas, zaję­ci Swo­imi Spra­wa­mi,
tym, co mnie pocią­ga naj­bar­dziej.

[Wstałem o piątej. Był tam, gdzie go zostawiłem]

Wsta­łem o pią­tej. Był tam, gdzie go zosta­wi­łem
wczo­raj­sze­go wie­czo­ru: nowy, pach­ną­cy świat.
Łody­gi nabi­te soka­mi jak strzel­by.
Z każ­dym odde­chem utle­nia­ły się w gło­wie
dwa świe­że sny o tobie jak dwa sekre­ty alko­wy.
Zosta­ło tro­chę popio­łu tam, gdzie wczo­raj widzia­łem
grup­kę tubyl­ców przed blo­kiem, na pla­sti­ko­wych krze­słach,
w cie­niu poje­dyn­cze­go drze­wa, przy gril­lu.
Ponu­ra kary­ka­tu­ra obo­zu pod gołym nie­bem
Szo­szo­nów, Tara­hu­ma­rów, Ajnów lub Tuare­gów.
Zew jest zapew­ne ten sam. Czy­ją kary­ka­tu­rą
jestem ja? Nie cho­dzę mię­dzy ludź­mi w pło­ną­cej odzie­ży,
wystę­pu­ję dość czę­sto, jak pospo­li­ta rośli­na,
moje zna­cze­nie jest wyol­brzy­mio­ne, dotknij mnie
i sprawdź.

KROJĄC MIĘSO

Kro­jąc mię­so dla kotów uży­łem zamiast deski
zło­żo­nej na pół gaze­ty. Nóż
zosta­wił dwa śla­dy na papie­ro­wym policz­ku
Ste­fa­na Nie­sio­łow­skie­go.
Teraz lider Zjed­no­cze­nia
Chrze­ści­jań­sko-Naro­do­we­go wyglą­da, jak­by uda­wał
Mat­kę Boską i spo­glą­da z wyso­ko­ści sto­łu
na swo­je owiecz­ki, koty.

95.09.16

GWIAZDY. POCAŁUJ MNIE PO WSZYSTKIM

Wszyst­ko się zmie­ni­ło. Poza tym
zmie­ni­ło się nie­wie­le. Jest dzwon przy koście­le,
pół­ton her­ba­ty w kub­ku, spa­nie na wznak na deskach.
Śpią już wszy­scy sąsie­dzi. Obej­rza­łem film „Edi”.
Jest coś, co – przy­pusz­czam – trze­ba ci opo­wie­dzieć.

Zna­czysz o nie­bo wię­cej niż wszyst­kie tam­te bra­ki.
Wyna­gro­dzi­łeś wszyst­kie nie­po­we­to­wa­ne stra­ty.
War­to spę­dzić nie­mod­ną, bez­sen­ną noc w poje­dyn­kę.
Ty, tyle świa­tła tuż za mną. A tuż za okna­mi
Mariań­ski Rów pod nami zasy­pa­ny gwiaz­da­mi.

NA ŚMIERĆ MICHAŁA FOSTOWICZA

Słu­cha­łem Isra­ela Kamakawiwo’ole,
w tle rwa­ły się dźwię­ki z kre­sków­ki Marian­ki,
z kosmo­su, choć się cze­ka, nie docho­dził sygnał,
więc spraw­dzi­łem pocz­tę, tro­chę machi­nal­nie,
i był mail od Śli­wy, jed­no zda­nie czy też
led­wie rów­no­waż­nik, nabra­ły powa­gi
szcze­bio­ty, sko­wy­ty rysun­ko­wej zgrai
oraz gita­ra, na któ­rej ten gru­by Hawaj­czyk
grał teraz tak, jak­by grał idąc pod górę
z dzie­cia­kiem na ple­cach i wal­cząc z wichu­rą,
któ­ra nam z powro­tem wpy­cha oddech w usta,
i zama­ja­czy­ła mi gdzieś moja mło­dość,
oko­li­ce Kłodz­ka i two­ja Ali­cja,
że do domu do was szło się bar­dzo dłu­go,
bo jak miesz­kać, to tyl­ko wyso­ko, jak pta­ki,
i że nic dziw­ne­go, że gwał­tow­nik, pijak,
w ogó­le ktoś taki jak ja w tam­tych cza­sach
nie ster­czał w kolej­ce po bud­dyj­ską mądrość
u twych drzwi, i w sumie to nawet i lepiej,
żeś nie znał wzno­szo­nych za cie­bie toa­stów
ni cichych podzi­wów, takich jak nad ranem,
gdy się ujrzy mrów­kę czy źdźbło w nowym świe­tle,
bo to w samot­no­ści pozna­je­my pięk­no,
co tu zresz­tą gadać, gdy pora wysia­dać,
świat ano­ni­mo­wy i ani­mo­wa­ny
przy­cho­dził po nasze trium­fy jak po swo­je,
reszt­ką słów i led­wie mru­cząc je pod nosem
skła­dam ci ele­gię, hołd tyci, darem­ny,
by wyznać niko­mu, wydu­kać w tę pust­kę,
że zawsze, ile­kroć byłem w Mię­dzy­gó­rzu,
lubi­łem myśleć, że jesteś: tam, w górze.