Komiks „Pinktronic” z komentarzem

 Justy­na Bar­giel­ska

Pinktronic

Aku­rat w Jędrze­jo­wie nic nie robi­li­śmy,
cho­ciaż na wyjeź­dzie liczy się podwój­nie.
Ale mie­li już swo­je wiel­błą­dy,
sklep z dziw­ny­mi kol­czy­ka­mi i klub abs­ty­nen­ta,
poroz­sta­wia­ne po kwa­dra­cie jak w mono­po­lu.
To była pora, w któ­rej idzie się do pra­cy
na czwar­tą zmia­nę. Mia­łam wte­dy tyle sie­bie,
że spo­koj­nie mogłam ci to wszyst­ko kupić.

Trzy­mam ten sen na samych koniusz­kach
rzęs. Też mam dzie­ci w róż­nych miej­scach,
w róż­nych snach i pio­sen­kach, ale ten hymn
celu­lar­ny będę trzy­mać dla cie­bie.

Wiersz „Pink­tro­nic” chy­ba naj­bar­dziej rzu­cił mi się w oczy spo­śród utwo­rów wyse­lek­cjo­no­wa­nych do kon­kur­su. Tro­chę dla­te­go, że nie byłam pew­na, czy rozu­miem, co autor­ka mia­ła na myśli. Skon­sul­to­wa­łam to ze spe­cja­li­stą i tak oto powsta­ło gra­ficz­ne przed­sta­wie­nie freu­dow­skiej kon­cep­cji snu jako rebu­su. Na narzę­dzie wybra­łam swo­je wiecz­ne pió­ro. To mój naj­bar­dziej mini­ma­li­stycz­ny komiks.