Naukowe wakacje

Moje naj­bar­dziej nie­zwy­kłe waka­cyj­ne doświad­cze­nie lek­tu­ro­we to były Bie­sy czy­ta­ne… na pla­ży w Chor­wa­cji. Oko­licz­no­ści nie sprzy­ja­ły lek­tu­rze, a lek­tu­ra nie sprzy­ja­ła oko­licz­no­ściom. Dooko­ła wszy­scy czy­ta­li Dana Brow­na i Stie­ga Lars­so­na, sło­necz­ko pali­ło, a ja stro­na po stro­nie brną­łem coraz głę­biej w mro­ki opi­sa­ne przez Dosto­jew­skie­go. Teraz myślę, że nie­wy­klu­czo­ne, iż to ów kon­trast spra­wił, że tam­ta lek­tu­ra była tak inten­syw­na, tak żar­łocz­na. Przez dłu­gi czas potem nie mogłem czy­tać nicze­go, co napi­sa­ne było pro­zą. W zesta­wie­niu z Bie­sa­mi wszyst­ko wyda­wa­ło mi się powierz­chow­ne i nija­kie.

Z zało­że­nia i dla higie­ny sta­ram się ostat­ni­mi cza­sy czy­tać w waka­cje rze­czy, któ­re nie są bez­po­śred­nio zwią­za­ne z tym, czym się zaj­mu­ję. Prze­waż­nie są to książ­ki popu­lar­no­nau­ko­we – z histo­rii, fizy­ki, kosmo­lo­gii. Sta­ram się w ten spo­sób nie­co prze­wie­trzyć wyobraź­nię. W ostat­nie waka­cje czy­ta­łem też np. Katar Lema, napi­sa­ny w kon­wen­cji powie­ści sen­sa­cyj­nej trak­tat o naszych moż­li­wo­ściach poznaw­czych i świe­cie, któ­ry stwa­rza dla nich nowe wyzwa­nia.

Cza­sa­mi czy­tam wier­sze. Ale latem źle czy­ta mi się poezję i źle mi się ją pisze. Spraw­dza­ją mi się w lek­tu­rze jedy­nie wybo­ry daw­nych poetów – ich jakoś w sło­necz­ku (i w let­nim desz­czu) czy­tać łatwiej. Przez „daw­nych poetów” rozu­miem tak­że współ­cze­snych kla­sy­ków, z Róże­wi­czem na cze­le. W tym roku się­gnę jed­nak pew­nie po Katul­lu­sa w prze­kła­dzie Grze­go­rza Fran­cza­ka i (raz jesz­cze) po Aude­na w prze­kła­dzie Dariu­sza Sośnic­kie­go. Chciał­bym też skoń­czyć dzien­nik Jiříe­go Kolářa zaty­tu­ło­wa­ny Naocz­ny świa­dek (w prze­kła­dzie Rena­ty Put­zla­cher-Buch­to­vej), któ­ry czy­tam już trze­ci rok. To wspa­nia­ła książ­ka, ale trze­ba mieć dla niej gło­wę na wyłącz­ność.