NIE MA PROTESTU, NIE MA KRZYKU

OPUŚCIĆ

po pierw­sze opu­ścić łóż­ko, opu­ścić tytuł
chęt­nie naru­szył­bym jakieś pań­stwo, jakieś
następ­ne w cudzy­sło­wie pań­stwo
może jakie­goś wier­sza, tyl­ko nie potra­fię już
wią­zać

wią­zać rela­cji z pań­stwem i wier­szem
ta wiąz­ka życia, któ­rą mnie obda­ro­wa­łaś pra­wie mnie zbu­dzi­ła

po trze­cie: gdzie jesteś? cią­gle cię mylę
ćma wyle­cia­ła przez uchy­lo­ne okno –
przy­pa­dek, źle opo­wie­dzia­ne cia­ło

jakiś ptak, widzia­łem, połknął ją w locie
naj­czę­ściej się budzę, zamy­kam buzię
i nie wiem, czy leżysz obok, boję się spraw­dzić

i nie zabi­jam ciem. gdzie ty kur­wa jesteś?
chęt­nie naru­szył­bym świat
chciał­bym być ćmą. nie, to brzmi jesz­cze gorzej

niż chciał­bym być cia­łem. patrz, sło­wa
nie pasu­ją, choć grzę­zną
w jed­nej rodzi­nie wyra­zów

i jest to wspa­nia­łe pań­stwo – wszy­scy uży­wa­ją
naj­za­baw­niej­szych lite­rek, całych bajek, nie myśląc nawet
jak wie­le
kosz­to­wa­ło nas, żeby nie zasnąć

i po pierw­sze
przy­po­mnieć. coś o jakimś pań­stwie. coś
o owa­dach. coś z cia­łem w tytu­le. po
dru­gie coś o jakimś mie­ście, coś do
zapa­mię­ta­nia na dro­gę

po dru­gie, pra­wie pamię­tam, o jakiejś
kobie­cie. jakiejś gmi­nie cia­ła
po pierw­sze osie­dle, kie­dyś tam czy­ta­łaś, nie
wiem, numer, nazwę, tytuł tego cia­ła

uli­ca, jakieś miesz­ka­nie. już wiem, moje łóż­ko
sto­ję nad nim i czy­tam: jest nie­za­miesz­ka­ne.

NIEWYPAŁ

przed woj­ną podo­ba­łaś mi się ty i jesz­cze trzy inne dziew­czy­ny
po woj­nie nie podo­bał mi się nikt, pałę­ta­łem się z psem

usy­pa­łem dwie kre­ski nar­ko­ty­ku na wyżej wymie­nio­nych wer­sach
po pierw­sze noszę w sobie dużą bom­bę, nie­wy­pał, ogrom­ną chęć

podo­ba­ją mi się teraz póź­ne utwo­ry Cho­pi­na, myślę o tobie
usy­pa­łem pięć kre­sek nar­ko­ty­ku na poprzed­nich wer­sach

w cza­sie woj­ny myśla­łem o tobie i o poprzed­nich; i tak mnie rzu­ci­ły
rzu­ci­ły na mnie nie­wy­pał, stwa­rza­jąc jed­ną ofia­rę

po dru­gie jestem ofia­rą nie­wy­pa­łu
po woj­nie jest mi dobrze

WSKRZESIĆ DROZDA

a co jeśli pyta­nie o droz­da na gałę­zi jest ele­men­tem impre­zy
budzą­cym znie­cier­pli­wie­nie – bo już póź­no, bo tyle razy ci mówi­łam,

idź spać, zno­wu za dużo wzią­łeś i pytasz o droz­da
wszy­scy doce­ni­li twój szla­chet­ny gest i pró­bę opi­su

– opi­sa­łem całą przy­ro­dę poza droz­dem na gałę­zi
opi­sa­łem osob­no gałąź i droz­da z ency­klo­pe­dii

jed­nak nie przy­sta­wał – czy gdy­bym wszedł na drze­wo
i uda­wał droz­da na gałę­zi, i w języ­ku droz­da oznaj­mił:

jestem droz­dem na gałę­zi, czy dostał­bym odpo­wiedź?
– nie­ba­wem odej­dę od cie­bie, spójrz za okno: gołę­bie,

miej­ski ośro­dek spor­tu i rekre­acji, spójrz na kry­ty basen
nie ma droz­da, nie ma gałę­zi, mnie nie­mal już nie ma,

nie ma pro­te­stu, woła­nia i krzy­ku – powi­nie­neś zasnąć
i śniąc zdu­sić w zarod­ku naj­pierw­sze pyta­nia: o gałąź,

o droz­da, sen o droź­dzie, w koń­cu, kie­dy ktoś ci powie,
dla­cze­go zosta­łeś sam i ja zosta­łam sama.