Najwyższe obroty Szymona Słomczyńskiego

Jakoś nie­spe­cjal­nie prze­ko­nu­je mnie pomysł wska­zy­wa­nia naj­cie­kaw­szych debiu­tan­tów z okre­ślo­ne­go prze­dzia­łu cza­so­we­go (ostat­nia deka­da). Mowa tu bowiem o auto­rach tzw. zapo­wia­da­ją­cych się, co jak wia­do­mo na póź­niej­szy, a zatem peł­niej­szy obraz ich pisar­stwa prze­kła­da się zgo­ła nijak. Jak naj­dal­sza jestem od sek­cji prze­pro­wa­dza­nych na led­wie co oży­wio­nym orga­ni­zmie. Debiu­tu bowiem czy też jego zna­cze­nia tak dla Auto­ra jak i dla (szum­nie powiedz­my) histo­rii lite­ra­tu­ry nie spo­sób oce­nić bez kon­tek­stu kon­ty­nu­acji. W tych spra­wach nie ma pro­ro­ków, ani dobrych, ani złych, zaba­wę zaś w prze­po­wied­nie czy rachun­ki praw­do­po­do­bień­stwa pozo­sta­wiam ama­to­rom wła­snej nie­omyl­no­ści.

Jedy­nym zatem, o czym mogę pisać na zada­ny temat, jest twór­czość Auto­ra wypre­pa­ro­wa­na z kon­tek­stu debiu­tu. Mogę jedy­nie (i aż) napi­sać o wier­szach. I to uczy­nię z przy­jem­no­ścią, gdyż kry­te­ria posta­wio­ne przez for­mu­łę niniej­szej deba­ty speł­nia, tak się zło­ży­ło, Autor, któ­re­go bar­dzo cenię, o któ­rym (choć pośred­nio) mia­łam już oka­zję się wypo­wia­dać, a któ­ry z pew­no­ścią z mun­dur­ka debiu­tan­ta wyrósł, i to zda­je się na dłu­go przed swo­im for­mal­nym debiu­tem.

Dla­te­go napi­sa­nie tego tek­stu zabra­ło mi wię­cej niż prze­wi­dzia­ną usta­wo­wo chwi­lę. Bo Szy­mon Słom­czyń­ski nie jest żad­nym debiu­tan­tem, jest moim kole­gą po pió­rze, pisa­rzem cał­ko­wi­cie świa­do­mym tak for­my, jak i for­my prze­ka­zu. Tuż po cał­kiem dobrze (deli­kat­nie mówiąc) przy­ję­tym przez kry­ty­kę debiu­cie, wyda­je książ­kę trud­ną i nie­ko­mer­cyj­ną, książ­kę, któ­rą w gro­nie zna­jo­mych pisa­rzy nazwie­my „zatru­tą”, ale będzie to kom­ple­ment; świa­dec­two, że Autor nie przy­sia­da na lau­rach, że nie boi się o tych lau­rów rze­ko­mych żywot­ność; szu­ka dalej i głę­biej. Wiem, co to dwu­płat, wiem, co rol­ler­co­aster. I wiem, kie­dy eru­dy­cja nie kne­blu­je, jest tyl­ko narzę­dziem, jak zapis nuto­wy.

„Szy­mon Słom­czyń­ski świet­nie wie, że poetyc­kość wpraw­dzie wyni­ka z ryt­mu, jed­nak dopie­ro jego zwich­nię­cie stwa­rza poetę.” – pisze w 2012 roku Joan­na Muel­ler w ese­ju towa­rzy­szą­cym pre­mie­rze arku­sza wier­szy Szy­mo­na Słom­czyń­skie­go, pod wie­le zna­czą­cym tytu­łem Wyso­kie obro­ty. Jest 2012 rok, za chwi­lę wyj­dzie Jego książ­ka, pod któ­rą i ja się pod­pi­szę. Za chwi­lę wyj­dzie Dwu­płat, książ­ka oba­la­ją­ca pogląd o uła­dze­niu Auto­ra…

Ale czy chcę dziś nomi­no­wać Go do cze­go­kol­wiek? Rów­no­rzęd­ne­go pisa­rza, o któ­rym mogę napi­sać wszyst­ko i nic? Że sza­nu­je wiersz w każ­dej jego for­mie, od alpej­skich kuror­tów, poprzez tor w Imo­la, aż po kon­cer­ty smycz­ko­we i tanie kuror­ty? Ani mnie, ani panu Słom­czyń­skie­mu, w niczym nie potrzeb­na ta zaba­wa w koło przy­pu­dro­wa­nej for­tu­ny. Nie sztu­ka epa­to­wać nie-zaan­ga­żo­wa­niem, lub epa­to­wać nie-epa­to­wa­niem-w-nie- zaan­ga­żo­wa­nie, i tak dalej. Nie lepiej powie­dzieć, że ktoś, kto potra­fi łączyć kla­sycz­ną for­mę, eru­dy­cję, pasję i poczu­cie humo­ru, kto pisze wier­sze, któ­rych moż­na nie lubić, z któ­ry­mi moż­na się nie zga­dzać, ale któ­re chce się czy­tać, bo są, po pro­stu, o czymś? Na czy­je wier­sze kolej­ne się cze­ka? Że ten ktoś zasłu­gu­je bar­dziej.