meeting by chance, Oly, Oxford Drama i Max Bravura

Po pierw­sze Mar­cin Cichy i jego meeting by chan­ce. Debiut-nie debiut. Muzy­ka roz­ma­rzo­na i zmy­sło­wa. Leni­wa, nie­spiesz­na. Gło­sy – lek­kie dotknię­cia. Jest jazz, ale zamiast mro­ku – świa­tło, zamiast ducho­ty – powie­trze.

do dźwię­ku doda­je świa­tło…

Po dru­gie Oly. Ola się­ga po uku­le­le, kalim­bę. Jest oddech, melan­cho­lia i… radość. Tęsk­nię za pro­sto­tą. Mniej zna­czy wię­cej. W muzy­ce bra­ku­je mi powie­trza. Ta roz­ma­rzo­na dziew­czy­na ma dryg do pięk­nych melo­dii, w jej muzy­ce jest świe­żość i lek­kość.

What’s your plan now, honey?
What’s your plan for today?
Would you show me your home?
Would you take my hand aga­in?

Po trze­cie Oxford Dra­ma. Kie­dy słu­cham ich pio­se­nek, od razu chce mi się pisać swo­je. Kre­atyw­ność jest zaraź­li­wa! Muzy­ka wypeł­nia gło­wę tłu­mem szu­mią­cych pomy­słów.

clo­se your eyes
and you’ll see
you and me
in Man­hat­tan
and take me by the hand
you will under­stand
I don’t want to go

Bez­po­śred­nio, szcze­rze, bez­pre­ten­sjo­nal­nie.

Po czwar­te Max Bra­vu­ra. Dwóch chło­pa­ków, dwie gita­ry i duży talent do wycza­ro­wy­wa­nia pro­stych, ład­nych melo­dii. Entu­zjazm w cza­sie kon­cer­tu nie sty­gnie ani na chwi­lę. Zespół nie ma jesz­cze pły­ty, ale pla­nu­je wydać w poło­wie tego roku.

we’may have sim­mi­lar sto­ries
for­get abo­ut fact this is boring
let’s burn some calo­ries
and dan­ce this night away