Moim zdaniem taki jestem

JAKI PTAK

kto w tym roku ukradł wio­snę, jaki ptak zabrał ją ze sobą na połu­dnie,
i na skrzy­dłach jakie­go pta­ka zasze­le­ści­ła znów z pół­no­cy zima,
kto odgryzł lodo­wa­ty­mi zęba­mi pącz­ki z gałę­zi krze­wów,
na jakim stry­chu ukrył przed nami prze­bi­śnieg, nar­cy­za

i gdzie mamy schro­nić się przed zimą, sko­ro już scho­wa­li­śmy zimo­we kurt­ki,
czap­kę też wsa­dzi­li­śmy do szu­fla­dy i daw­no już zgu­bi­li­śmy sza­lik,
jaki ptak pół­no­cy spro­wa­dził nam teraz póź­ny śnieg na kar­ki,
przy kim mamy się ogrzać, sko­ro tato już wyru­szył w dłu­gą podróż.

RZECZY, KTÓRYCH NIE UMIEM

nie umiem dmu­chać szkła,
tyl­ko chu­chać na nie i ryso­wać pal­cem, kie­dy zapa­ru­je,
nie umiem zasnąć bez moje­go misia,
nie umiem powie­dzieć, dla­cze­go z rury nie wypły­wa ciem­ność
i jak dru­gim koń­cem wpa­da świa­tło,
powi­nie­nem też umieć wymie­nić tune­le,
poli­czyć wszyst­kie, kie­dy jedzie­my nad morze,
żebym nie zasnął, zanim zoba­czy­my
tę wiel­ką nie­bie­ską pla­mę nicze­go mię­dzy wiel­ki­mi góra­mi,
pły­wać też jesz­cze nie umiem,
ale nauczę się bar­dzo dobrze latem,

nie umiem powie­dzieć, co jest za gwiaz­da­mi,
jeśli inne gwiaz­dy, to nie umiem powie­dzieć,
co jest za inny­mi gwiaz­da­mi co są za gwiaz­da­mi,
nie umiem też powie­dzieć, cze­mu nie ma koń­ca świa­ta,
sko­ro wszyst­ko go ma,
nale­śni­ków też nie umiem sma­żyć, ale zjeść umiem ze sto,
a jeśli jestem bar­dzo głod­ny, to i sie­dem,
nie umiem jeź­dzić na rowe­rze, kie­dy pusz­czę kie­row­ni­cę,
ale za to umiem już wszyst­kie lite­ry,
nie umiem powie­dzieć, co to jest nic,
i nie umiem dosta­wać naucz­ki, ale nawet nie chcę.

TATKU MÓJ

tat­ku mój, któ­ryś jest w nie­bie,
boję się, że zapo­mnę imię two­je,
w sza­fie wisi jesz­cze pal­to two­je,
ale to już nie jest woń two­ja,
two­ja koszu­la też już nie spa­ce­ru­je ze mną po uli­cy,

czu­waj nad nami, jak obie­ca­łeś,
żeby nikt nie skrzyw­dził mojej sio­strzycz­ki,
na sikor­ki ja też będę uwa­żał,
tyl­ko niech wszyst­ko minie, tak jak las,
i niech do rana o wszyst­kim zapo­mnę,

ale niech nasz dom nigdy nie będzie pusty, amen.

JA

nie mam ulu­bio­nej potra­wy, ale jeśli muszę powie­dzieć,
to zapie­kan­ka ziem­nia­cza­na,
nie lubię tor­tów ani goto­wa­nych kurzych móżdż­ków,
i nie tyl­ko wte­dy, kie­dy muszę, cze­go nie,
tyl­ko zawsze,
boję się ciem­no­ści, jeśli nie mam ze sobą psa,
ale boję się też, że mój pies kie­dyś zmie­ni się
w ciem­no­ści w nie­psa,

obgry­zam paznok­cie, obgry­zam brzeg ust,
jestem kośla­wy i mam pła­sko­sto­pie,
rodzi­ce zawsze na mnie krzy­czą, żebym cho­dził nor­mal­nie,
a jed­nak to ja jestem naj­szyb­szy na uli­cy,
i naj­mą­drzej­szy, rzecz jasna,
mam mig­da­ło­we oczy, a jed­nak nie zwy­kłem
się nigdy bić,

pal­ce będę miał ubru­dzo­ne gorą­cy­mi, pie­czo­ny­mi kasz­ta­na­mi,
kie­dy w kąpie­lów­kach jem more­lę,
spły­wa mi po rękach,
pły­wa po udach lep­ki sok,
arbu­za też tak lubię jeść,
ale tyl­ko latem,
no i taki jestem, moim zda­niem taki jestem, taki jestem ja.

(prze­ło­ży­ła Anna Butrym)

Pro­jekt Nowe gło­sy z Euro­py reali­zo­wa­ny przez Biu­ro Lite­rac­kie wraz z mię­dzy­na­ro­do­wy­mi insty­tu­cja­mi lite­rac­ki­mi dzia­ła­ją­cy­mi w ramach plat­for­my Lite­ra­ry Euro­pe Live i finan­so­wa­ny z unij­ne­go pro­gra­mu Kre­atyw­na Euro­pa.