Epifanie (2)

20

Wszyst­kich pogrą­żył sen. Pój­dę teraz na górę.…. Leży w moim łóż­ku, w któ­rym leża­łem wczo­raj w nocy; przy­kry­li go prze­ście­ra­dłem i zamknę­li mu powie­ki gro­sza­ka­mi.… Bied­ny mój! Czę­sto śmia­li­śmy się razem – poru­szał swo­im cia­łem bar­dzo łagod­nie.… Tak żału­ję, że umarł. Nie mogę się modlić za nie­go, jak robią to inni.…. Bied­ny mój! Wszyst­ko inne jest takie nie­pew­ne.

25

Już po prze­lot­nym, lek­kim desz­czu, tyl­ko gro­na dia­men­tów utrzy­mu­ją się jesz­cze wśród krze­wów na czwo­ro­kąt­nym dzie­dziń­cu, gdzie opa­ry wzno­szą się znad czar­nej zie­mi. Pod kolum­na­dą sta­nę­ły dziew­czę­ta, kwiet­nio­wa kom­pa­nia. Opusz­cza­ją schro­nie­nie, raz po raz nie­pew­nie zer­ka­jąc; papla­ni­na ścię­tych obca­sów i zgrab­nie rato­wa­ne hal­ki; pod para­sol­ka­mi, lek­ką bro­nią trzy­ma­ną na stra­ży pod zmyśl­nym kątem. Wra­ca­ją do klasz­to­ru – do schlud­nych kory­ta­rzy i skrom­nych dormi­to­riów, do bia­łe­go różań­ca godzin – usły­szaw­szy obiet­ni­ce Wio­sny, tego prze­świet­ne­go amba­sa­do­ra.…..
Pośród pod­mo­kłych nizin płu­ka­nej desz­czem kra­iny stoi wyso­ki pospo­li­ty budy­nek, o oknach prze­pusz­cza­ją­cych nie­wy­raź­ne dzien­ne świa­tło. Trzy set­ki chłop­ców, gło­śnych i głod­nych, sie­dzą przy dłu­gich sto­łach, jedząc woło­wi­nę pola­ną zżół­kłym tłusz­czem i jarzy­ny, któ­re jesz­cze czuć zie­mią.