Wyrzeczone

wyrzeczone

masz czas i pie­niądz a ja daję moje cia­ło
w zamian więc nie mów że nie masz wła­dzy
nade mną i nad każ­dym moim poru­sze­niem

zanim na potrze­by tego wier­sza przyj­mę
że gdy­byś wyrzekł się mnie i moje­go cia­ła tak
jak ja wyrze­kłem się sie­bie i swo­je­go cia­ła tak
na potrze­by tego wier­sza przyj­mu­ję two­ją wła­dzę

nade mną przyj­mu­ję czas pie­niądz cia­ło two­je wyrze­czo­ne
żeby to bez­wład­ne nie­pod­le­głe co wci­ska mi pal­ce w biel nie
zna­la­zło wię­cej schro­nie­nia

nieczyste

daj wyczysz­czę ci buci­ki
odpla­mię okna co byś miał
daj dłoń prze­trę że nie będzie śla­du
pozwól kurz z przed­mio­tów i całe wnę­trze wię­cej nie będzie
co jesz­cze

odbi­cie w lustrach grze­bie­nio­wa­ty pło­mień pochy­le­nia
i każ­dą rzecz tego świa­ta daj niech nie będzie
śla­du po tobie resz­tek
jedze­nia imie­nia pro­chu

ostatnie

po kolei wyłą­czaj
jak­byś szedł po roz­świe­tlo­nej hali
i metr po metrze odmie­rzaj szum
za oknem okno z bry­zga­mi świa­tła
od desz­czu zim­ny zapach cia­ła któ­re spło­szo­ne
węszy za czymś innym poza nim
po kolei spo­koj­nie

niech oddech niech cię­żar niech ręce
palec po pal­cu myśl do myśli
i tyl­ko język niech wypo­wie ostat­nie

biel

służone

obsłu­gi­wa­łem takich co mie­li takich
za nie­obec­ność na pod­mia­nę w set­kach
nie pamię­ta­li ani imion ani potu nie wspo­mi­na­jąc
o gorz­kim sma­ku śli­ny o gło­dzie

obsłu­gu­jąc takich co mie­li takich
za psie gro­sze choć obsłu­gi­wa­łem ich nad wyraz (fał­szy­wy
ton) gustow­nie w pod­zie­miach na zaple­czu spi­ja­łem kro­ple
z bute­lek z tale­rzy jadłem wysty­głe reszt­ki kuro­patw i

jele­ni nigdy nie zabrak­nie widzia­łem na zdję­ciach
jak ksiądz wcią­gał takie­go jele­nia na pakę
krwi­sty dłu­gi ślad został na śnie­gu

jele­ni nigdy im nie zbrak­nie widzia­łem w lodów­kach
kuro­pa­twy zosta­wi­ły mi dłu­gi krwi­sty ślad na rękach
nio­słem im jadło pro­szę uprzej­mie weź­cie w usta

mówi­łem

naoczne

w kwia­to­wej wyrwie bal­ko­nu
tam usia­dły orga­ny w tej wyrwie z beto­nu
pięć­dzie­siąt metrów sko­sem w koście­le
pod wezwa­niem Kata­rzy­ny Alek­san­dryj­skiej

otwar­te czar­ne oko śle­pi
w prze­strze­ni w obra­zach żyran­do­lach
krzy­żach ambo­nach kątach świe­cach dźwię­kach monet w moim
cie­le i bogu osu­wa powie­kę

w koście­le pod wezwa­niem Kata­rzy­ny Alek­san­dryj­skiej
sta­nę­ło świa­tło i za jeden dru­gi
trze­ci czwar­ty róg jak chu­s­ta
zdję­ło mnie i roz­po­star­ło

wcze­snym wie­czo­rem
w prze­strze­ni żyran­do­li krzy­ży
obra­zów kątów świec dźwię­ków monet ambon w two­im
otwar­tym czar­nym oku śle­pym