Wywołuję siebie z ruin

Wrzesień

Wywo­łu­ję z sie­bie ruiny jak­bym
strze­py­wał z ubrań piach i cho­ciaż
nie ska­mie­nia­łem to jestem bar­dziej
kru­chy więc jaśniej mogę widzieć

mimo że to przez dziu­ry i prze­świ­ty
mimo że pęk­nię­cia znie­kształ­ca­ją sufit
podej­dę do drzwi i otwo­rzę widzial­ność
tego co pode mną i tego co we mnie

wszyst­ko takie nie­no­wo­cze­sne cho­ciaż
kom­pu­te­ry za oknem sły­chać obce dźwię­ki
patrzę na pocz­tów­kę i jak­bym widział
praw­dzi­wy świat któ­ry wyle­ciał jak krew

z urwa­nej ręki i ryso­wał się tą far­bą
jesz­cze raz jak­by spe­cjal­nie dla mnie
a i tak coś nie tak jakieś to nie świe­że
dooko­ła zmie­sza­ne budyn­ki z drze­wa­mi

pola z mia­sta­mi i zale­ga­ją­cy w prze­ły­ku
beton czy to zie­mia smut­na czy roz­tań­czo­na
aż tak bar­dzo że zapo­mnia­ła że poza mura­mi
wła­sne­go cia­ła tań­czy jedy­nie na orbi­cie

Wiadomość

Zgru­po­wa­łem w tele­fo­nie kon­tak­ty
do wszyst­kich moich zmar­łych może
się przy­da­dzą cza­sa­mi sia­dam na
para­pe­cie i do nich wydzwa­niam

nikt nie odbie­ra skoń­czy­ła się moda
na tele­fo­ny sta­cjo­nar­ne a komór­ki
nie są raczej dzie­dzicz­ne więc nagry­wam
się na pocz­tę póki jesz­cze jest

Pikanie

Koł­dry w powie­trzu ogól­ny pół­mrok
wiel­kie pika­nie wynu­rza­ją­ce się zza
hory­zon­tu już się domy­ślam że skoń­czy­ła
się zaba­wa wszyst­ko zosta­ło pod­łą­czo­ne

do respi­ra­to­ra i kona drze­wa tra­wy kwia­ty
kamie­nie nawet nagrob­ki pika­ją w doli­nach
cmen­ta­rzy prze­cha­dza­ją się pod­sta­rza­łe
pie­lę­gniar­ki woła­ją cicho – do domu czas
wró­cić

zła­pa­łem w ręce gru­bą linę i mam ambi­cję
nawlec ją na dziu­rę któ­ra mam nadzie­ję
tyl­ko zasła­nia słoń­ce mam nadzie­ję że
jakoś to wszyst­ko zwią­żę choć wszyst­ko pika

i tak będzie do koń­ca każ­de­go ran­ka lata
deka­dy wie­ku tysiąc­le­cia wszyst­ko będzie
pod­trzy­my­wa­ne przy życiu a ja będę sta­rał się
kabla­mi od swo­je­go zwią­zać się ze słoń­cem

Wielkie pieprzenie

Zanim odle­cą mia­sta i utwo­rzą darń
zoba­czę wszyst­kie ciem­ne i jasne por­tre­ty
uło­żo­ne w drob­ną mozai­kę two­rzą­cą
inną twarz zna­ną nam w jakiś spo­sób

obec­ną w naszych zaba­wach zaku­pach
gdy patrzy­my głę­bo­ko w palec wie­rząc
że coś mię­dzy cia­łem cią­gle jest trzy­ma­jąc
za ramie zakrę­ca­my wodę i kła­dzie­my krok

pomię­dzy drzwi jak w akor­dy w zada­sze­nie
mija­jąc latar­nie tu nie zwięd­nie­my mamy piach
do któ­re­go idzie­my zna­jąc leżan­kę zna­jąc bar
co na księ­ży­cu zszy­wa rany i zapo­mi­na­my

o świa­tło­wo­dach środ­kach czy­sto­ści patrze­niu
dora­sta­my do ran przy­nie­sio­nych w kor­cach maku
cho­ciaż jeste­śmy z para­fi­ny to skle­je­ni z zie­mią
i marzy­my o wiel­kim pie­prze­niu któ­re nas wskrze­si