Prymat hedonizmu nad życiem duchowym, jaki Życie na Korei demistyfikuje, uzmysławia, że lektura wczesnych wierszy tego poety jest wyjątkową okazją obcowania z niepowtarzalnym rodzajem wrażliwości. Tutaj kluczem do zrozumienia psychiki człowieka i targających nim sprzeczności jest świat w całej swej prozaiczności. Mając w pamięci wszystkie późniejsze dokonania Sosnowskiego i czytając ponownie ten tom, nie sposób oprzeć się wrażeniu, że autor Życia na Korei właśnie dlatego nie musi naginać praw rzeczywistości do swoich reguł, gdyż to ona sama, pod wpływem jego uważnej obserwacji, pozwala mu wniknąć w samo swe centrum, gdzie kryje się cząstka prawdy o życiu, jego celowości i postrzeganiu.

Dziś czytelnik znajdzie w niej dużo zwyczajnej lekurowej przyjemności. Życie na Korei zawiera przecież kilka nieśmiertelnych przebojów – "Latem 1987", "Esej o chmurach" czy "Czym jest poezja". Przeżyjmy to jeszcze raz.

Gdyby nie Korea, w Polsce nigdy pewnie nie skończyłby się modernizm i nie nastał post. Bez tej gwałtownej inkulturacji nie mielibyśmy szans zrozumieć zasad jazzowej, kontrapunktowej gry poezji, która uwolniła nas raz a dobrze z naddatków sensu. Ja się nie boję mówić, że T. S. Eliot to taki angielski Sosnowski. Czemu miałbym? Są tacy poeci, którzy kończą epoki, są tacy poeci, którzy epoki tworzą.

Jeśli pierwszym gestem Sosnowskiego jest zaznaczenie własnego miejsca i miejsca w genealogii pewnej egzystencji, to gestem następnym poeta stara się unieważnić wcześniejsze opisy i zstąpić ku warstwie (Nietzsche mówiłby o otchłani), która opisy owe umożliwiała, sama jednak nie będąc ich częścią.To osobliwy palimpsest: pod szyframi "tej oto egzystencji" skryte są szyfry doświadczenia czegoś, co daje egzystencji siłę, a jednocześnie wymyka się jakimkolwiek instrumentom pomiarowym czy jakiejkolwiek logice. Życie, które wymyka się filozofii, filologii czy poezji.