Policz raz dwa do trzech

Czy umia­ła­bym wska­zać, któ­rzy z moich poło­wio­nych Auto­rów i Auto­rek są mi bliż­si, a któ­rzy dal­si? Oczy­wi­ście, że nie. Spro­wa­dzi­ła­bym w całym przed­się­wzię­ciu rolę moją i moich part­ne­rów, współ­re­dak­to­rów alma­na­chu, do „stró­żo­wa­nia przy wła­snych gustach este­tycz­nych” (za Rom­kiem Hone­tem). Raczej zadam sobie i Pań­stwu Czy­tel­ni­kom pyta­nie pod­sta­wo­we: co nas uwo­dzi w wier­szach, co w ogó­le nas uwo­dzi, co przy­ku­wa naszą uwa­gę, nie pozwa­la przejść obo­jęt­nie wobec czy­jejś – obcej nam w koń­cu – enun­cja­cji lirycz­nej? Melo­dia, rytm, for­mal­na pre­cy­zja, a może jed­nak histo­ria, któ­rej szu­ka­my w książ­kach, fil­mach, pio­sen­kach; nasza wła­sna, któ­rą nie­spo­dzie­wa­nie znaj­du­je­my w cudzych, a zatem poży­czo­nych sło­wach. Jest wśród dzie­się­ciu wier­szy Kuby Kira­gi, jakie mam przy­jem­ność Pań­stwu reko­men­do­wać, jeden, któ­ry praw­do­po­dob­nie zosta­nie ze mną na dłu­go. To wiersz o nie­moż­no­ści języ­ka.

Upro­wa­dze­nie

Jak nie­my szu­ka gło­su, któ­ry nazwie ten stan
kie­dy pro­wad­ni­ca prze­miesz­cza drżą­cy ranek
w histe­rycz­ny napalm dnia.

Policz raz dwa do trzech.

Rytm zala­ny glit­chem.
Sunie w noc omdla­łym pocho­dem wra­żeń
jak nie­my któ­ry już wie, że to po pro­stu nic.

Jak czę­sto piszą­cy mówią o nie­mo­cie, o upro­wa­dze­niu gło­su? Jak czę­sto – w funk­cji zaprze­cze­nia – owe­go gło­su nie­mal bez­czel­nie nad­uży­wa­ją? Jeśli wier­sze Kuby Kira­gi wyzuć z narzu­ca­ją­cej się (a spra­nej już w set­kach pra­lek) maski main­stre­amo­we­go post­mo­der­ni­zmu, może spo­tka­my opo­wieść, o któ­rą wszyst­kim nam cho­dzi. Opo­wieść o opo­wie­ści nie­moż­li­wej, pudeł­ko w pudeł­ku. Kie­dy lite­ra­tu­ra kon­te­stu­je lite­ra­tu­rę, nie­chyb­nie wyda­rzy się nam, czy­tel­ni­kom, przy­go­da. Hap­py endu nie zagwa­ran­tu­ję, ale pisząc się na ten rejs, na pew­no nie poża­łu­je­my za bilet.