Omega gucci

3 FIGURY

Wiersz jako rzeź­ba jest kon­struk­cją ażu­ro­wą
Jak wie­ża Eif­fe­la
Nie musi być z meta­lu
Może być np. z kamie­nia
Jeśli miał­by stać u mnie w ogro­dzie, wybra­ła­bym kamien­ny

Ja jako rzeź­ba jestem w kształ­cie kobiet­ki
Z lustra wenec­kie­go
Sie­dzę w środ­ku
Płyt­ka matriosz­ka
Oce­niam
Spraw­dzam czy chcesz mi zro­bić dziec­ko
Tak – ok, może­my gadać
Nie – spier­da­laj

Świat poza mną i wier­szem to jakieś krwa­we bagno
Nawet nie wiem czy da się to ubrać w rzeź­bę
Nie umiem o tym zbyt wie­le pomy­śleć
Wszyst­ko zagłu­sza tyka­nie klep­sy­dry,
Któ­ra powo­li liczy do jeden

GUCCI

Jestem pustym pudłem, chwal­cie mnie

Cho­dzę po tar­czy zega­ra
Już bar­dzo dłu­go
Od Sta­ro­żyt­no­ści

Cią­gle zmie­niam roz­miar
Z każ­dym kro­kiem
Od kil­ku cen­ty­me­trów do kil­ku­dzie­się­ciu pię­ter
Trak­tu­ję cię śmier­tel­nie poważ­nie
Jestem maleń­ka
Trak­tu­ję cię nie­po­waż­nie
Jestem wiel­ka
Zaraz od tego zwa­riu­ję

Rów­ność, wol­ność, bra­ter­stwo
Któ­ry z pośród bra­ci zawie­dzie mnie jako pierw­szy?
Nie ufam ser­cu
Nie ufam oku
Nie ufam sta­rej szko­le
Nie ufam mło­dym ludziom

Kie­dy patrzę w górę, boli mnie kark i widzę eter
Z niczym mi się to nie koja­rzy (jest mi to obo­jęt­ne)
Kie­dy patrzę w dół, widzę moje nowe buty Guc­ci
Bar­dzo faj­ne
Bar­dzo się cie­szę

Mijam kolej­ną dobę
Zdję­cia zabra­ły mi duszę,
Któ­rej nigdy nie było,
Ale ludziom się podo­ba­ją
Jestem pustym pudłem, chwal­cie mnie

Omega

Patrzę w górę
Słoń­ce wykrzy­wia mi twarz
Ome­ga błysz­czy się
I krę­ci
Na szczy­cie nie­ba
Pusz­cza do mnie oko,
Któ­re prze­szy­wa mnie nie­groź­nym dresz­czem,
Takim, jaki ma się po wyj­ściu z morza w gorą­cy dzień
Odpo­wia­dam jej ski­nie­niem peł­nym sza­cun­ku,
Ale ona już na mnie nie patrzy
Krę­ci się jak logo Mer­ce­de­sa przy ron­dzie ONZ