Jarzmo

retencja. fiszka pastucha

teren pisze nie­wi­dzial­na ręka.
teren otwie­ra się jak księ­ga
o kuli­stym kształ­cie i licz­nych
obro­tach: spraw odświęt­nych

i potocz­nych. cen­trum to wid­mo. obwód
nik­nie w sobie. nie da się oddzie­lić
wód nie­bie­skich od pod­ziem­nych. i nie wiesz,
w któ­rej rze­ce obmy­łeś twarz,
tak ją roz­ma­za­ły podwój­ne krę­gi.

teren tkwi w kuli. „ja” kwi­li w cen­trum, i bywa,
że wni­ka w sie­bie mimo­wol­nie, gdy obwód
to wid­mo i wchła­nia go dal, ponęt­ne pismo.

jesteś obra­zem jed­nak bez imie­nia, a dro­ga
już zaszła skąd się nie wra­ca. skła­dasz fisz­ki.
wsią­kłeś w wiersz rze­ko­mo rze­czy­wi­sty:

o tym jak chłop­ca okła­mał teren.
wia­ra prze­no­si góry, ale nie poko­na szyb­sze­go
– szep­nął dyk­ta­fon ujeż­dżo­ny przez ducha.

a to ozna­cza, ni mniej ni wię­cej:
regu­ły łamie się w samo połu­dnie.

klaun i klan. fiszka obosieczna

jeśli sam się nie chwa­lisz, jak oplu­ty sie­dzisz.
poła­mie cię mia­sto. przyj­dą z zęba­mi pole­ro­wa­ny­mi

w cie­niu. dyrek­tor to cyrk, jego łeb dota­cja. kto rzą­dzi
nie musi być czło­wie­kiem. albo­wiem jest wie­lo­rę­ki

mię­dzy aneg­do­tą a papie­ro­skiem, prze­mo­wą a przy­pi­sem.
ser­ce mu cza­sem dzwo­ni jak pusz­ka. poli­py cza­ją się w jeli­cie.

nie­je­den on. przy­jeb, to usza­nu­ją. uko­chaj, bo zamiast nie­go
mogą tu przy­słać jakąś kutwę i nie zdzier­żysz. wol­ta

i scho­dzi się w gruz. skła­da hoł­dy kum­plom. cału­je
na odlew wro­ga. cza­isz? to sztu­ka wła­da­nia albo pła­ka­nia.

nosisz na czo­le bar­wy kla­nu?
nie ma kla­nu? wypier­da­laj.

małe jest piękne i boli. fiszka windziarza

niech cię zie­mia wyją­ka, zie­mia wyją­ka­na.

czym się posi­lisz, dzie­ci­no, wisząc na luf­ci­ku?
w mar­twej ablu­cji. w bitach po trze­wia. w szpa­ko­wa­ty dzień.
gdy­by nie gdy­by. wiwat rze­ko, pod­ziem­na chu­do­bo wychłep­ta­na
szklan­ką. wiwat lodzer­man­sze i cygar­ni­ce, i ty wier­chusz­ko
w zdę­bia­łym urzę­dzie. wio­ska pod mchem i wyczer­pa­ni robot­ni­cy.
zosta­ły z nich tyl­ko skó­ry.

w ogro­dzie z prze­cznic jest nasze życie,
są chu­jo­we eme­ry­tu­ry. ścia­ny jak tor­sy
albo inny zakład. zapa­sy z mia­now­ni­kiem.
zle­ce­nie na event. wspi­naj się win­do
na pię­tro sze­fa. maluj się pin­do po ostat­nie pię­tro.

wymyj sar­ko­fag,

jak­byś odda­wał sie­bie. jak­byś odda­wał sie­bie
sza­rym ludziom bez pań­stwa i krwi.

nie obcho­dzi cię kość boha­te­ra.
nawet nie obcho­dzą cię socja­li­ści.

oto mysz wyszła z kościo­ła i szcze­ka.

lenno. fiszka akwizytora

myślisz, że mi się podo­ba jak zni­ka oddech i świa­tło
dozna­je epi­lep­sji emi­tu­jąc pan­te­on z roz­grza­nych
kamie­nic? obu­stron­nie

Włó­kien­ni­cza odpa­da od sie­bie i strzę­pi się jak pasy
dar­te­go samo­dzia­łu. Nad­cho­dzą dwaj goście
zja­ra­ni z nudów,

a u wylo­tu na Wschod­nią (Wschod­nia to zaje­bi­ste
ciu­chlan­die), dwie gów­nia­ry w różo­wych koszul­kach
luka­ją za nimi jak­by stra­ci­ły wia­rę na blan­ta,

bro­war i fiu­ta. wię­cej ciszy a zosta­niesz eks­pre­sjo­ni­stą.
gło­wę opę­ta ci halo: z hipho­pu, mord mene­li i dia­gnoz
co bar­dziej świa­tłych urzęd­ni­ków.

skwar, że po pra­wo bra­ma wgłę­bia się ścia­ną z drzwia­mi
do komór­ki. drzwia­mi tak pięk­ny­mi, jak sen­na cha­ta
albo fin de sièc­le.

i wytra­ca się uli­ca, ostre słoń­ce, psie gów­na, bez któ­rych
nie roz­po­znał­byś mia­sta.

achtung off. obserwacja na odsłuchu

Spół­dziel­ni DOM

księ­życ jęczy, bo się zmę­czył. ma na imię Edge.
przy­pływ poi garść wie­żow­ców, dyszy psalm
do spa­lin. orga­ny ham­mon­da to niż.
przyj­dzie świt przez chmu­ry tłu­miąc rechot słoń­ca.

tyłem w noc, chodź­my. świę­to mane­ki­nów.
chcia­ło­by się wyjść z koń­ca pod obsra­nym nie­bem.
jutro pode­trze się zinem. przy barze na tafli
tań­czy schla­ny karzeł.

tu masz ten cały off. smar­ku­le zwię­dłe
pod fabrycz­nym murem. do góry smart­fo­ny. schme­iser
wstrze­lił się w winyl i paru gości
dyn­da do ryt­mu. 10 zeta za kape­lę. dzi­siaj kon­cert
gra­ją Muchy. chwi­lu­nia­aa.

w cza­sie zdat­nym na cydr U2 z youtu­be
i Ber­lin w hip­ster­skiej Łodzi. riff z głę­bi

jak Baj­kał.
Bono łka

pod­sta­rza­ły,
jak­by śpie­wał

nie umar­łem, lecz otar­łem
łzę na jaj­kach.

o trzech laskach. fiszka z azylu

Bab­ci Halin­ce

teścio­wie w koście­le czter­dzie­sto­let­ni ślub odna­wia­li
na Pio­tra i Paw­ła. a ksiądz w homi­lii powie­dział,
co czy­tał: Pio­tro­wi Pan dał laskę Kościo­ła, Paw­ło­wi
laskę rozu­mie­nia wia­ry. Paweł spał a laska
pała­ła wia­rą. tyl­ko żona była smut­na. pomyśl­my:
miał żonę.

teścio­wie w koście­le czter­dzie­sto­let­ni ślub odna­wia­li
na Pio­tra i Paw­ła. potem do domu na cia­sto i szpi­tal.
bab­cia Hali­na na OIO­Mie. mat­ka teścio­wej zwa­na Mek­sy­kan­ką,
chcia­ła tań­czyć poza dzie­więć­dzie­siąt, ale jeli­ta nie ruszy­ły
w cza­czę. puls dotąd żywy, spadł i się roz­pro­szył
modli­twą w akwa­rium szpi­tal­nej kapli­cy. nie masz poję­cia,

bab­ciu Halin­ko, jak zawio­dła mnie two­ja śmierć. u teściów
chleb, kapu­sta, bit­ki. pies wcią­gnął dziec­ko w tunel lub odwrot­nie.
pies z dzia­da pra­dzia­da prze­wo­dzi w zaświa­ty. i wte­dy
pod­cho­dzisz do mnie, żono, wrę­czasz mi kart­kę z pochy­łym pismem.
nie podyk­to­wał go welflon w tcha­wi­cy, ale puls jesz­cze żywy.
gdzie moja laska? – napi­sa­ła, jak­by mia­ła parę miejsc
do prze­tań­cze­nia. dokąd kuś­ty­ka? teraz tam dzwo­nią,
zwo­łu­ją cie­nie, ślub odma­wia­ją na Pio­tra i Paw­ła.

wie­czór przy­no­si powrót do domu. w dro­dze Gawin dzwo­ni nachla­ny.
odbie­rasz żono, mówisz: bab­cia nam zmar­ła, a on: . się zna­lazł poeta! zajeż­dżam. mała śpi,
ty pła­czesz, więc zosta­wiam was i jadę do sio­stry w górę rze­ki.
po parę owo­ców i włosz­czy­znę, bo prze­cież mie­li nam pod­rzu­cić.
a szwa­gier leczy Par­kin­so­na luf­ką od mojej dłuż­szą
o łokieć. jara­my za zmar­łych, jara­my,
ale sio­stra się nie zacią­ga. nie umie.
sio­stro, dziel­nie brniesz w pięć­dzie­siąt­kę.
nie­źle ci szwa­grze napier­da­la ręka.

jara­my, jaram, aż wykła­dam
psy­cho-semio­tycz­ny model baśni, któ­rą pisa­łem,
gdy mnie jara­ła opo­wieść dla dzie­ci. sio­stra nie łapie
tra­jek­to­rii. z niej upa­lo­na jest mor­fo­lo­gia i robi się póź­no.
z gra­cją wjeż­dżam w bra­mę i w las. z mgły wybie­ga gość
w czar­nym dre­sie – odbi­jam, i po kwa­dran­sie

jestem na scho­dach, dość wstrze­mięź­li­wy. mała śpi, ty pła­czesz,
ja piec roz­nie­cam, żeby na jutro zgo­to­wać leczo.

bab­cia tak bar­dzo je lubi­ła i buch! strze­la żarów­ka.
jaraj ten wiersz, bab­ciu. jaraj.