Księga miłosierdzia (1)

Psalm 25

Mój syn i ja żyli­śmy przez wie­le lat w jaski­ni, ukry­wa­jąc się przed Rzy­mia­na­mi, chrze­ści­ja­na­mi i żydow­ski­mi odstęp­ca­mi. Dzień i noc stu­dio­wa­li­śmy lite­ry jed­ne­go sło­wa. Kie­dy jeden z nas popa­dał w znu­że­nie, pona­glał go dru­gi. Ale pew­ne­go ran­ka mój syn powie­dział, „Mam już dość”, a ja odpar­łem „Zga­dzam się”. Poślu­bił pięk­ną dziew­czy­nę, cór­kę jed­ne­go z naszych dobro­czyń­ców – z dziew­czy­ny, któ­ra przy­no­si­ła nam wie­czo­rem poży­wie­nie, wyro­sła na dziew­czy­nę, na któ­rą cze­ka­li­śmy cały dzień. Pobło­go­sła­wio­no ich potom­stwem. Moja żona powró­ci­ła do mnie pew­ne­go dziw­ne­go popo­łu­dnia, cała zmie­nio­na, cała jaśnie­ją­ca, i otwo­rzy­li­śmy w Jero­zo­li­mie stra­gan z książ­ka­mi, na któ­rym sprze­da­wa­li­śmy dwu­ję­zycz­ne wyda­nia „Księ­gi psal­mów”. Inne­go dnia poja­wi­ła się moja cór­ka, mówiąc” „Wyda­je mi się, że mnie zanie­dba­łeś”. „Wybacz mi”, powie­dzia­łem, a jej twarz roz­bły­sła prze­ba­cze­niem. Wyszła za złot­ni­ka, wytwór­cę dewo­cjo­na­liów, uro­dzi­ła dzie­ci i pogłę­bi­ła radość rodzi­ców. Co pewien czas spo­ty­ka­my się o pół­no­cy przed Ścia­ną Pła­czu, nasza rodzi­na małych rodzin. „Pomi­mo wszyst­ko”, mówi­my, „Rzy­mia­nie nie jedzą mię­sa pocho­dzą­ce­go od nie­uśmier­co­nych zwie­rząt, chrze­ści­ja­nie to gałąź tego same­go drze­wa, a żydow­skich odstęp­ców nadal obej­mu­je Sło­wo”. Roz­ma­wia­my w ten spo­sób, śpie­wa­my uświę­co­ne cza­sem pie­śni i two­rzy­my nowe, tak jak nam przy­ka­za­no:

Jero­zo­li­ma krwi
Jero­zo­li­ma nie­pa­mię­ci
Jero­zo­li­ma bał­wo­chwal­stwa
Jero­zo­li­ma Waszyng­to­nu
Jero­zo­li­ma Moskwy
Raduj­cie się naro­dy
Jero­zo­li­ma legła w gru­zach