Mecenat dla literatury: Bagio Guerra

Artur Bursz­ta: W jaki spo­sób orga­ni­zo­wa­ny jest Sabir­Fest? Jak defi­niu­je­cie swo­je głów­ne cele?

Bia­gio Guer­ra: Sabir­Fest to mię­dzy­na­ro­do­wy festi­wal orga­ni­zo­wa­ny przez Pro­mo­ting Com­mit­tee, a skła­da­ją się na nie­go roz­ma­ite zagad­nie­nia doty­czą­ce sek­to­ra spo­łecz­ne­go i sek­to­ra kul­tu­ry. Pro­jek­ty, któ­re wymy­śla­my z myślą o Sabir­Fest oma­wia­ne są kolek­tyw­nie przez samo Pro­mo­ting Com­mit­tee i wie­lu zewnętrz­nych współ­pra­cow­ni­ków, tak by jak naj­le­piej chro­nić róż­ne kul­tu­ry, ale też coś takie­go jak śród­ziem­no­mor­ską posta­wę oby­wa­tel­ską. Jeste­śmy głę­bo­ko prze­ko­na­ni, że lite­ra­tu­ra – i w ogó­le kul­tu­ra – nie powin­ny być oddzie­lo­ne od poli­ty­ki ani roz­wo­ju eko­no­micz­ne­go.

Jakie dzia­ła­nia są naj­bar­dziej potrzeb­ne lite­ra­tu­rze? Kto powi­nien je ini­cjo­wać?

Wyda­je mi się, że lite­ra­tu­rze teraz naj­bar­dziej potrzeb­ne są pro­jek­ty par­ty­cy­pa­cyj­ne, pozwa­la­ją­ce dotrzeć do miejsc, w któ­rych zda­je się o lite­ra­tu­rze nikt nie pamię­ta oraz ini­cja­ty­wy chro­nią­ce spon­ta­nicz­ność i twór­czość, ale tak­że pięk­no, któ­rym żywi się lite­ra­tu­ra. I to przede wszyst­kim na insty­tu­cjach publicz­nych leży odpo­wie­dzial­ność za ini­cjo­wa­nie takich pro­jek­tów oraz umoż­li­wia­nie ich reali­za­cji.

A jaka for­ma ewa­lu­acji wyda­je Ci się naj­sku­tecz­niej­sza?

Przede wszyst­kim waż­na jest tu trans­pa­rent­ność. Naj­lep­szym spo­so­bem zda­je się wza­jem­ne recen­zo­wa­nie z jasno okre­ślo­ną ska­lą ocen dopa­so­wa­ną do poli­ty­ki kul­tu­ral­nej (i nie tyl­ko!), zgod­nie z któ­rą pro­wa­dzi się pro­jek­ty.

A jak wyglą­dał­by ide­al­ny model współ­pra­cy mię­dzy jed­nost­ką finan­su­ją­cą a reali­za­to­rem pro­jek­tów? Jakie błę­dy widzisz w tych rela­cjach?

Nie mamy chy­ba w Sabir­Fest dość doświad­cze­nia jeśli cho­dzi o pro­jek­ty euro­pej­skie, ale wyda­je mi się przede wszyst­kim, że jeśli fun­du­sze euro­pej­skie prze­zna­cza­ne są głów­nie na roz­wój regio­nal­ny, to zde­cy­do­wa­nie nie wystar­czy. Potrze­ba cze­goś wię­cej: wraż­li­wo­ści na potrze­by regio­nal­nych insty­tu­cji, umie­jęt­ne­go słu­cha­nia i to na wszyst­kich eta­pach pro­jek­tów: w fazie reali­za­cji, ewa­lu­acji i na eta­pie rapor­to­wa­nia.