Patti SMITH: Tańczę boso

Po książ­kach Lau­rie Ander­son i Boba Dyla­na w Biu­rze Lite­rac­kim uka­zu­ją się prze­kła­dy pio­se­nek poetyc­kich Pat­ti Smith. Wyda­ny wła­śnie zbiór Tań­czę boso uzu­peł­nia­ją por­tre­ty autor­ki wyko­na­ne przez Fran­ka Ste­fan­kę oraz ręko­pi­sy jed­nej z naj­waż­niej­szych arty­stek w histo­rii roc­ka, któ­ra uwa­ża sie­bie przede wszyst­kim za poet­kę.

Po książ­kach Lau­rie Ander­son i Boba Dyla­na w Biu­rze Lite­rac­kim uka­zu­ją się prze­kła­dy pio­se­nek poetyc­kich Pat­ti Smith. Eks­klu­zyw­nie wyda­ny limi­to­wa­ny zbiór Tań­czę boso z tłu­ma­cze­nia­mi Fili­pa Łobo­dziń­skie­go uzu­peł­nia­ją por­tre­ty autor­ki wyko­na­ne przez Fran­ka Ste­fan­kę oraz ręko­pi­sy jed­nej z naj­waż­niej­szych arty­stek w histo­rii roc­ka, któ­ra jed­nak uwa­ża sie­bie przede wszyst­kim za poet­kę. W wywia­dzie udzie­lo­nym Annie Gacek, któ­ry otwie­ra naj­now­szy numer biBLio­te­ki, Pat­ti Smith mówi m.in.: „uwiel­biam dzie­więt­na­sto­wiecz­nych poetów, zdję­cia, muzy­kę z tam­tych cza­sów”.

Zda­niem Fili­pa Łobo­dziń­skie­go: „Smith jest świa­do­ma śla­du, jaki zosta­wia za sobą, oraz śla­dów, po któ­rych stą­pa. W cza­sach, gdy cho­dzi­ła do szko­ły pod­sta­wo­wej, Rim­baud już był w pro­gra­mie naucza­nia. Z punk­tu widze­nia mło­dej kon­te­sta­tor­ki nale­żał do próch­nie­ją­ce­go spad­ku po sta­rych cza­sach. Ale Smith wie­dzia­ła, że dia­men­tów się nie wyrzu­ca, bo dia­men­ty są wiecz­ne. Są i pięk­ne, i przy­dat­ne (czym lepiej wyciąć dziu­rę w szkla­nym sufi­cie?). Dla­te­go nawo­łu­je, by ‘lecieć Rim­bau­dem’, jak Jacek Kacz­mar­ski ‘pole­ciał Grze­siu­kiem’ ”.

Pat­ti Smith popu­lar­ność zyska­ła już za spra­wą debiu­tanc­kie­go albu­mu Hor­ses (1975). Póź­niej uka­za­ły się m.in. Easter (1979), Gone Aga­in (1996), Gung Ho (2000), Tram­pin (2004), Ban­ga (2012). Napi­sa­ła kil­ka­na­ście ksią­żek pro­za­tor­skich i poetyc­kich, m.in. Seventh Heaven (1972), Wool­ga­the­ring (1992), Just Kids (2010). Jej wier­sze prze­tłu­ma­czo­no na kil­ka­dzie­siąt języ­ków. W 2005 roku zosta­ła odzna­czo­na Orde­rem Sztu­ki i Lite­ra­tu­ry przez fran­cu­skie­go mini­stra kul­tu­ry, a dwa lata póź­niej przy­ję­to ją do Rock and Roll Hall of Fame.

Waż­nym uzu­peł­nie­niem książ­ki są pięk­ne por­tre­ty Pat­ti Smith wyko­na­ne przez Fran­ka Ste­fan­kę, z któ­rym poet­ka przy­jaź­ni się od cza­sów szkol­nych. Ste­fan­ko zaczął robić zdję­cia, gdy ta była jesz­cze począt­ku­ją­cą artyst­ką na prze­ło­mie lat 70. i 80. Jego zdję­cia zna­la­zły się m.in. na okład­kach płyt Bru­ce­’a Spring­ste­ena czy zbio­ro­we­go wyda­nia Pat­ti Smith The Ari­sta Years, obej­mu­ją­ce­go nagra­nia z lat 1975–2000. Wiel­kim suk­ce­sem była jego wysta­wa Bru­ce Spring­ste­en: Tro­uba­do­ur of the High­way, któ­ra w latach 2002–2004 podró­żo­wa­ła po Sta­nach Zjed­no­czo­nych.

Tań­czę boso to zapo­wiedź dużej książ­ki, jaką Biu­ro Lite­rac­kie i Filip Łobo­dziń­ski pla­nu­ją opu­bli­ko­wać w 2018 roku. W tego­rocz­nej publi­ka­cji zna­leźć moż­na prze­kła­dy i ręko­pi­sy takich pio­se­nek jak: „Glo­ria” (1975), „Ląd” (1975), „Ele­gia” (1975), „Sikam do rze­ki” (1976), „Rock’n’rollowy murzaj” (1978), „Tań­czę boso” (1979), „Kru­ki” (1996), „Śmierć śpie­wa” (1997) oraz „Ban­ga” (2010). Publi­ka­cja wyda­na z oka­zji kon­cer­tu artyst­ki w Doli­nie Char­lot­ty (13 sierp­nia) dostęp­na jest w księ­gar­ni poezjem.pl, a wyłącz­nym dys­try­bu­to­rem jest OSDW Azy­mut.