Anarchitektura wnętrz

Obserwacja uczestnicząca

od związ­ków węgla, prze­wią­zek form,
fau­na wra­sta­ła w mia­sto nawet, gdy mia­sta nie było.

mówisz, że jakiś bóg (myśląc popu­la­cja o struk­tu­rze fir­my)
roz­sze­rza asor­ty­ment, od środ­ków do funk­cji,
by wtło­czyć życie w kable, by nadać nową postać iska­niu

i jeśli wnik­nąć w szczeć pobli­skie­go sie­dli­ska,
moż­na w rytm pul­su wyczuć ruch gro­upies
za gro­upo­nem. zle­pio­nych na obraz, bez podo­bień­stwa.

to o nas i nie każ­de zamiesz­ki­wać zna­czy miesz­kać.
cza­sem tyle, co zapró­szyć, zająć dru­gi brzeg.
wplą­tać się, plą­sać w rytm rucho­mych gra­nic.

ich łącza syn­ko­pą otwie­ra­ją pole, miej­sce
wśród wymar­łych rzę­dów, któ­rych śla­dy miesz­czą gablo­ty.
wskaż punk­ty wspól­ne z prze­szklo­nych powierzch­ni –

węgiel ich związ­ków, ich węgiel związ­ków.

Dla zrozumienia istoty laktacji

dany jest moment, któ­ry wypie­ra wrza­wa
i więź­nie w gar­dle tłusz­czy to, co mio­ta­no w kocioł.
dane niech będzie też cia­ło o masie m,
rzu­co­ne uko­śnie, odbi­te sprę­ży­ście od dna

reper­ku­sji, a zatrze świa­tło­cień w roz­kła­dzie akcen­tów,
gdy nie dostrze­gasz już tła poza pie­rze­ją.
w par­te­rze wietrz, skąd wydzie­la się pokarm,
poprzez flek­sję z mąki, dekli­na­cję z plew

i niech będzie odda­lo­na mam­ka,
nie_doszła, nazbyt piesz­czo­na ręką ryn­ku.
z ryko­sze­tu w szczęk, znajdź war­tość

m, dla któ­rej zosta­niesz obję­ty poczę­ciem
na mocy gwał­tu, tuż pod kre­ską, w trans­ak­cji wią­za­nej.
czyj tlen, czyj rachu­nek okre­śli pozy­cje?

Anarchitektura wnętrz

gdzie zza powierzch­ni wygłu­sza­nej hałas byto­wy,
wykar­mi się i dewe­lo­per skoń­czo­ny,
a na archi­tek­tu­rę pocze­ka. w tej dziel­ni­cy

cia­ło przy cie­le zamiesz­ku­je, nie miesz­ka,
nie dostrze­ga­jąc tego, co mie­rzo­ne w diop­triach.
dla adap­ta­cji dobie­ra nie­po­kój, nie pokój.

jego zabu­do­wa nie zna sute­re­ny,
co led­wie mogę wywę­szyć z obostrzeń,
gdy pro­blem roz­bić o pozy­cję w sta­dzie –

mie­dzę, zza któ­rej pobu­dzi mój układ nagro­dy
złu­dze­nie ścia­ny, byle prze­pie­rze­nia
rosz­czą­ce­go sobie pra­wo do zna­cze­nia

cza­su. zawar­tość wabi
się domo­stwo. przy­ję­ta za war­tość, bawi
się okost­ną, jej wil­goć

pod­cią­ga­na od posadz­ki wzdłuż naro­ża,
ćmi bli­żę moją powło­ką –
tępym narzę­dziem dla tech­nik wyj­ścia.