Domknię­cie try­lo­gii Grze­go­rza Kwiat­kow­skie­go, zapo­cząt­ko­wa­nej zbio­rem Rado­ści (2013), a kon­ty­nu­owa­nej Spa­la­niem (2015), któ­ra, gdy czy­ta­na chro­no­lo­gicz­nie, skła­da się na rodzaj poetyc­kie­go notat­ni­ka o sytu­acjach gra­nicz­nych i skraj­nych. Asce­tyzm miga­wek spod zna­ku książ­ki Didi-Huber­ma­na „Obra­zy mimo wszyst­ko” spra­wia, że czy­tel­nik jest kon­fron­to­wa­ny z wła­snym opo­rem wobec wstrzą­sa­ją­cych, choć uka­za­nych z chłod­nym dystan­sem, przed­sta­wień.