Animalia (2)

układy. kręgosłup

dla A.O.

uwiel­biam two­je ple­cy, wyra­sta z nich skrzy­dło
uple­cio­ne z żeber, zło­żo­ne z łopat­ki. jego rączy trze­pot
budzi mnie w nocy niczym łopot ser­ca.

two­je ple­cy moim bogiem, krę­go­słup jest wężem
wple­cio­nym mię­dzy żebra jak mię­dzy kamie­nie,
uło­żo­nym w bio­rą­cą ostry zakręt rze­kę,
wężem do gła­ska­nia w ocze­ki­wa­niu na atak.

a oni, upar­ci, chcą cię wypro­sto­wać, usztyw­nić prę­ta­mi
jak Euro­pę wiją­cą się w płyt­kiej kału­ży, łyka­ją­cą wła­sne
wody pło­do­we, zwi­chro­wa­ną w tylu punk­tach wspól­nych
z cia­łem

układy. kościec

w oku­po­wa­nym przez nas mie­ście wszyst­kie muzea
są zamknię­te, wszyst­kie gale­rie sztu­ki wymar­łe
– pozo­sta­ło mi zwie­dza­nie aryj­skie­go cia­ła

więc krą­żę z pal­ca­mi pod otocz­ką mię­śni
i roz­czu­la mnie każ­dy szew, każ­da chro­po­wa­tość,
każ­dy zrost po zła­ma­niu. oczy­ma wyobraź­ni

widzę te kości wybie­lo­ne i umy­te, poskła­da­ne sta­ran­nie
od ud przez żebra aż po kostecz­ki słu­cho­we
pozba­wio­ne bło­ny bęben­ko­wej nie mogą zadrżeć

od pio­snek pro­pa­gan­dy, ponieść ich w głąb
Euro­py wibru­ją­cej pierw­szo­rzęd­nym kamer­to­nem,
łyka­ją­cej wszyst­kie kost­ki aż do zadła­wie­nia