Praw­dzi­wość, boha­ter­skość i życie (zawar­te w tytu­le tomu) to poję­cia, z któ­ry­mi Rafał Woja­czek nie­ustan­nie się wadził. „Nie­skru­szo­na miłość” ojczy­zny, upra­wia­na w codzien­nym doświad­cze­niu, z dala od inte­li­genc­kiej iro­nii poko­le­nia Nowej Fali, do któ­rej poeta nale­żał jedy­nie rocz­ni­ko­wo, nigdy toż­sa­mo­ścio­wo – oto roz­pi­sy­wa­ne w tym zbio­rze boha­ter­stwo. Życie – spę­ta­ne lęka­mi i obse­sja­mi, zaci­ska­ją­ce się w pętlę mowy wią­za­nej – domknię­te puen­tą zbyt szyb­ko, w pół sło­wa. Wresz­cie praw­da, któ­rą oka­zu­je się osta­tecz­nie sama poezja – poezja Wojacz­ka, któ­ry do dziś nie ma sobie rów­nych wśród naśla­dow­ców i wier­nych suk­ce­so­rów.