Zimna książka (1)

Pijawki

Chry­stu­sie Naza­reń­ski, bo do Cie­bie mówię,
przez dwie noce nogi bola­ły mnie tak noż­nie,
że zapra­gnę­łam umrzeć wspo­sób nowo­cze­sny.
Meto­dy wie­lo­miej­skie przy­nio­sły zba­wie­nie;
osiem tłu­stych pija­wek śpi teraz w sło­iku
na szaf­ce noc­nej. To są moje sio­stry – albo –
jeśli tak wolisz – moi bra­cia krwi.

Ja Ciebie też

Tej nocy Two­je naj­szczer­sze wyzna­nie. Zaczy­na­łeś od ust,
a ja nad­sta­wia­łam woło­we policz­ki. Nale­ga­łeś
na wyga­sze­nie świa­tła, zamy­ka­łam oczy. Mie­li­śmy być jak
Sid i Nan­cy, mie­li­śmy, byli­śmy przez moment.
Nie­chaj Two­je następ­ne nie czy­ta­ją wier­szy przed snem
ani przez sen; niech przę­dą zasło­nę z paję­czyn,
welu­ro­wą, wiecz­nie zarę­czo­ne, niech bro­dzą w kwa­sie
mlecz­nym i palą wrze­cio­na w celu­lo­idzie wspo­mnień,
kie­dy wró­cisz po mnie, i wiem, że to nie będzie
kur­tu­azyj­na wizy­ta: pif-paf, Zro­bisz, że zapo­mnę.