Bażant

Bażant

W odda­li znać struk­tu­rę: kopu­ła Blue City,
blo­ki, szy­by, ante­ny. Lecz z tej stro­ny kolej
wcho­dzi w mia­sto sze­ro­kim kli­nem, dzi­kim polem,
poro­słym szcza­wiem, perzem i krze­wa­mi, wbi­tym

w Dwo­rzec Zachod­ni. Węzły torów jak roze­ta
indu­strial­nej kate­dry. Dojeż­dża­my – widać
beto­no­we pero­ny, z któ­rych się dziew­czy­na
rzu­ci­ła pod kolej­kę w jakiś gru­dzień. Trze­ba

było, pamię­tam, wlec się z waliz­ka­mi, w płasz­czach
przez wer­te­py, wro­ty­cze. I nagle, w tym samym
miej­scu, w pędzie, dostrze­gam w rudej tra­wie szkla­ny
pacio­rek, czar­ną tarcz­kę, dziób, plam­kę rdzy. W chasz­czach

sie­dzi bażant: spo­koj­ny jak na tej tabli­cy
z łań­cu­chem pokar­mo­wym w książ­ce od bio­lo­gii
(zja­dał ston­kę, na nie­go za to się spo­so­bił
lis). Moment. Patrzę, patrzę – poza nim nie widzę

nicze­go. A on patrzy na pociąg lub, dalej,
na świat – i nie zaprzą­ta swo­je­go pta­sie­go
móżdż­ku mną. I ma rację. Bo on będzie sie­dział
na nasy­pie czy w bruź­dzie, w desz­czu czy w upa­le,

przez wiek wie­ków, w kolej­nych bażan­cich wcie­le­niach.
A ja będę i znik­nę. Znać mnie – żad­na wie­dza,
niko­mu nie­przy­dat­na. Więc ja piszę: sie­dział
przy torach, imię: bażant. Sam nie mam imie­nia.

Pociąg War­sza­wa – Lublin, 9 X 2006