Czyj to śpiew odzy­wa się w tych wier­szach, jaka linia melo­dycz­na się w nich ple­cie? Czy oży­wa w nich – wskrze­sza­ny dłoń w dłoń, usta w usta – innu­ic­ki zaśpiew rehuh­ka­ra? A może to blu­eso­wy lament prze­wle­czo­ny przez oce­an od Route 66 do auto­stra­dy A2? Karo­li­na Sał­dec­ka w duecie ze swo­im boha­te­rem Cle­tiu­sem Oha­ma­rą śpie­wa pie­śni o codzien­nym znie­wo­le­niu, o bie­dzie, obo­jęt­no­ści i prze­mo­cy, któ­re doty­ka­ją nas na skrzy­żo­wa­niu tras, klas, ras, prze­ko­nań, wyznań i miejsc pocho­dze­nia. Nie jest to opo­wieść bez­piecz­nie uni­wer­sa­li­zu­ją­ca. Prze­ciw­nie – Rekuh­ka­ra uwie­ra, anga­żu­je i każe roz­wa­żyć róż­ni­ce, któ­re nosi w sobie – nie­kie­dy jak noże na sztorc – każ­dy z nas.