By pochłonąć wszystkie brzegi

Czy lite­ra­tu­ra jest wiru­sem, czy prze­ciw­nie – szcze­pion­ką?

Wiru­sem, któ­ry zazwy­czaj roz­prze­strze­nia się bez­ob­ja­wo­wo i dopie­ro ana­li­za mate­ria­łu gene­tycz­ne­go może ujaw­nić jego ogni­sko w jakimś sys­te­mie semio­tycz­nym.

Jakie­mu zwie­rzę­ciu poświę­cił­byś wiersz lub opo­wia­da­nie?

By nie był roze­źlo­ny, zawsze poświę­cam odro­bi­nę tek­stu swo­je­mu fami­lia­ro­wi, któ­ry jest pół lemu­rem, pół smo­kiem i po tro­sze cink­cia­rzem psich smacz­ków.

Czy myśla­łeś kie­dyś „jak góra” lub „jak morze”?

Jak morze – by pochło­nąć wszyst­kie brze­gi.

Gdy­byś miał wybrać arty­stę, któ­ry napi­sał­by muzy­kę do two­je­go wier­sza lub opo­wia­da­nia i wyko­nał go na sce­nie, był­by to…?

Cate­ri­na Bar­bie­ri.

Jaka była naj­lep­sza rada „poetyc­ka” lub „pro­za­tor­ska”, jakiej ci udzie­lo­no?

Powie­dzia­no mi raz, żebym pisał tak, jak­bym pisał to dla kogoś, kogo znam, a nie dla wymy­ślo­nej publi­ki.

Wol­ność, rów­ność, bra­ter­stwo – z któ­rą z tych war­to­ści poezja lub pro­za mają naj­wię­cej wspól­ne­go?

Wol­ność.

Dla­cze­go ludzie nie czy­ta­ją poezji i ambit­nej pro­zy?

Ludzie może nie czy­ta­ją, ale codzien­nie widzę trol­le, chma­ry, pchły, boty i wam­pi­rzy­ce z nosa­mi w tek­stach.