Księga rzeczy

JAJKO

Kie­dy tłu­czesz je o brzeg patel­ni, nie widzisz,
Że jaj­ku w chwi­li śmier­ci wyra­sta oko.

Jest takie małe, że nie zaspo­ka­ja
Nawet naj­skrom­niej­sze­go poran­ne­go ape­ty­tu.

A już patrzy, gapi się na ten twój świat.
Jakie są jego hory­zon­ty, w czy­je per­spek­ty­wy jest zapa­trzo­ne?

Czy widzi czas obo­jęt­nie wędru­ją­cy przez prze­strzeń?
Gał­ki oczne, gał­ki oczne, pęk­nię­te sko­ru­py, cha­os czy porzą­dek?

Wiel­kie pyta­nia jak na tak nie­wiel­kie jaj­ko.
O tak wcze­snej porze. A ty – napraw­dę chcesz wie­dzieć?

Kie­dy sia­da­cie, oko w oko, za sto­łem,
Skór­ką od chle­ba w samą porę je ośle­piasz.

MRÓWKA

Upar­cie trzy­ma się przed­mio­tów.
Powo­li prze­miesz­cza­ją się, a ona z nimi.
Tak jak to, co nie­wi­dzial­ne, przez widzial­ny świat.

Włos za źdźbłem. Tru­chło żuka za ziarn­kiem psze­ni­cy. Ślad za śla­dem.
Tak rośnie to, co nazy­wasz domem.
Gra­ni­ca mię­dzy bez­pie­czeń­stwem oko­pów i nie­zno­śną prze­strze­nią.

Wra­ca z coraz dal­szych wypraw, zawsze tą samą dro­gą.
I nie przy­no­si wie­ści. Ani prze­po­wied­ni.
Krop­ka na koń­cu coraz bar­dziej zło­żo­ne­go zda­nia.

I nie ma nazw na to, co jest.
Kie­dy zni­ka w swo­im labi­ryn­cie, pozo­sta­je nadzie­ja,
Że są przy­naj­mniej nazwy na to, cze­go nie ma.

KRZESŁO

Sło­je jego drew­na przy­my­ka­ją oko cza­su.
Przy­po­mi­na cie­bie, kie­dy nale­ża­łeś do naczel­nych. Na czwo­ra­kach.
Jak rów­nież obec­ne­go sapien­sa.
Pija­ne­go, udrę­czo­ne­go, w roz­pa­czy. Na czwo­ra­kach.
Czło­wie­ka z wido­kiem na pod­ło­gę. Cie­bie.

Jest nośni­kiem histo­rii anal­nej.
Ogrze­wa­ła je skó­rza­na tuni­ka rzym­skie­go cen­tu­rio­na.
I kil­ka szmat na gołym tył­ku chło­pa pańsz­czyź­nia­ne­go.
Szorst­kie lnia­ne spodnie obe­rsturm­füh­re­ra SS
I ruchli­wy skraj mini­spód­nicz­ki z wisko­zy.

Zna tyle opo­wie­ści, ile tyl­nych czę­ści cia­ła.
Przed­nie się zgu­bi­ły. Odpły­nę­ły po spróch­nia­łym drew­nie.
Dla­te­go bądź wdzięcz­ny, że przy­jął cię takie­go, jakim jesteś.
Że cię zno­si. Teraz, kie­dy wszyst­ko jest już za tobą,
Możesz mu powie­rzyć swój cię­żar, oprzeć gło­wę,

Nie­co oszo­ło­mio­ną szu­mem stu­le­ci. Chra­piesz.