Pierw­szy od Cichych psów z 2017 roku zbiór wier­szy jed­ne­go z naj­waż­niej­szych współ­cze­snych poetów, lau­re­ata Nagro­dy im. Wisła­wy Szym­bor­skiej 2015. Honet – moż­na by powie­dzieć – pisze od lat tę samą książ­kę: księ­gę utra­ty, żalu i samo­udrę­cze­nia. A jed­nak snu­jąc ten wie­ku­isty lament – co samo w sobie jest ryzy­kow­ne w cza­sach poetyc­kiej nie­po­wa­gi i for­mal­ne­go huc­piar­stwa – autor pro­wa­dzi nas za każ­dym razem w inne rejo­ny nie tyle ośmie­lo­nej, ile zra­nio­nej wyobraź­ni, wyzy­sku­je róż­no­rod­ne tony nasy­co­ne­go meta­fo­ra­mi, a zara­zem pre­cy­zyj­nie tną­ce­go języ­ka. Mię­dzy nawy­kiem roz­mów ze zmar­łą a sło­wo­to­kiem alko­ho­lo­we­go odwy­ku roz­gry­wa­ją się naj­do­tkliw­sze, naj­pięk­niej­sze fra­zy naj­now­szej poezji. Jej sed­nem jest żal i ból – to, cze­go szu­ka­my w wier­szach, nawet jeśli boimy się do tego przy­znać.