Próbuję nadążać za rzeczywistością

Na dal­szym pla­nie fak­tycz­nie postrze­gam pisa­nie jako for­mę ruchu, któ­ry pró­bu­je nadą­żać za rze­czy­wi­sto­ścią, ale zawsze jest już spóź­nio­ny. Strzał­ka skie­ro­wa­na jest więc na dru­gą stro­nę. Chcę sie­bie, swo­je myśle­nie o poezji, o lite­ra­tu­rze, zmie­niać. To pró­ba dotrzy­ma­nia kro­ku pisa­niu, roz­wi­ja­nia tego, co mogę w ramach niej prze­ży­wać, odda­wać. Lubię w poezji to, że jest bez­in­te­re­sow­na. Lubię pró­by.