Viola i Niebieski (2)

Pochwa­ła sła­bo­ści

– Przy­kro mi, że Mar­co się roz­pła­kał, widocz­nie było mu smut­no – mówi tata Vio­li.

– Ale bar­dzo się sta­rał, żeby nie pła­kać, wiesz? – odpo­wia­da Vio­la. – Tyl­ko nie­zbyt mu to wycho­dzi­ło.

– Wyobra­żam sobie.

– Tato, dla­cze­go two­im zda­niem nie chciał pła­kać?

– Bo zazwy­czaj żaden chło­pak nie lubi pła­kać przy innych. Przede wszyst­kim przy innych chło­pa­kach. Jeśli pła­cze, to może zostać wyśmia­ny i usły­szeć, że zacho­wu­je się jak dziew­czy­na.

Vio­la wytrzesz­cza oczy.

– To praw­da, raz mu tak powie­dzia­łam!

– Widzisz?

Vio­la spusz­cza nie­co wzrok, wpa­tru­je się w czub­ki swo­ich butów.

– Tato, ale za każ­dym razem, kie­dy ktoś tak mówi, wyda­je się, że to kiep­sko być dziew­czy­ną.

– Cóż, według nie­któ­rych chłop­ców rze­czy­wi­ście tak jest – odpo­wia­da tata. – Pamię­tasz, co ci mówi­łem? O męż­czy­znach, któ­rzy kie­dyś musie­li oka­zy­wać siłę, odwa­gę, rów­nież po to, żeby chro­nić kobie­ty uzna­wa­ne za słab­sze?

– Tak.

– No wła­śnie, nie­ste­ty nam, chło­pa­kom, cią­gle wpa­ja się, że płacz to oka­zy­wa­nie sła­bo­ści. Dziew­czy­ny pła­czą zwy­kle z więk­szą łatwo­ścią.

– Ale, tato, prze­cież wszy­scy pła­czą! – opo­nu­je Vio­la. – Ty też pła­czesz, gdy oglą­dasz fil­my z mamą.

– Cza­sem tak. I nie tyl­ko wte­dy, gdy oglą­dam fil­my.

– Ale nie jesteś sła­by, praw­da?

– Kto pła­cze, nie jest sła­by, Vio­lu. Wprost prze­ciw­nie, czę­sto jest sil­niej­szy od tych, któ­rzy nigdy tego nie robią.

– Napraw­dę?

– Pew­nie. Bo nie możesz być praw­dzi­wie sil­ny, jeśli nie potra­fisz być sła­by. A kie­dy odkry­jesz swo­je sła­bo­ści, to sta­niesz się nie­zwy­cię­żo­ny – mówi tata. – Dziew­czy­ny świet­nie o tym wie­dzą, o wie­le lepiej od chło­pa­ków. Dla­te­go nigdy nie wsty­dzą się swo­ich łez. Łzy ozna­cza­ją po pro­stu, że ist­nie­je coś, na czym im zale­ży.

Vio­la przez chwi­lę zasta­na­wia się w mil­cze­niu, potem znów zaczy­na.

– Tato.

– Tak?

– Teraz nie jest mi już przy­kro, że Mar­co się roz­pła­kał.

– Dla­cze­go?

– Bo może gdy­bym była chło­pa­kiem, toby się przy mnie nie roz­pła­kał, a tak mógł poczuć się wol­ny.

Miej­sce przy­tu­la­nia

Vio­la znów zaczy­na obi­jać murek pię­ta­mi, coraz moc­niej. Nie wie dla­cze­go, ale teraz czu­je się też tro­chę roz­złosz­czo­na.

– Tato, nie rozu­miem tego, że jed­ne miej­sca są dla chło­pa­ków, a inne dla dziew­czyn – stwier­dza. – Dla­cze­go mamy mieć jakieś miej­sce? Czy nie było­by przy­jem­niej, gdy­by wszy­scy cho­dzi­li tam, gdzie chcą?

– Ależ ty możesz cho­dzić, dokąd chcesz, Vio­lu – odpo­wia­da tata, sia­da­jąc obok niej na mur­ku. – Tyl­ko musisz wziąć pod uwa­gę, że cza­sem ktoś będzie cię pouczał i mówił, że zabłą­dzi­łaś. Albo że to nie two­je miej­sce. Ty jed­nak nie powin­naś mu na to pozwa­lać.

– Nawet jeśli to ktoś doro­sły?

– Nawet wte­dy.

– Nawet jeśli to czyjś dzia­dek?

– Nawet wte­dy.

Vio­la milk­nie, a tata wie, że zamy­śli­ła się nad czymś, co nie daje jej spo­ko­ju.

– Vio­lu, o co cho­dzi?

– Wiesz, tato – zaczy­na. – Na pla­cu zabaw była Deni­se, któ­ra śmia­ła się ze swo­je­go bra­ta, bo bawił się lal­ką. Byli z bab­cią. I wiesz, co powie­dzia­ła bab­cia?

– No co?

– Powie­dzia­ła: „Jesteś małym męż­czy­zną i powi­nie­neś bawić się samo­cho­dzi­ka­mi, a nie uda­wać mamę”.

– A co on wte­dy zro­bił?

– Odpo­wie­dział: „Ja nie uda­ję mamy, tyl­ko jestem tatu­siem!”.

– To wspa­nia­ła odpo­wiedź. Nie­ste­ty są ludzie, któ­rzy jesz­cze tego nie rozu­mie­ją. Szcze­gól­nie ci ze star­sze­go poko­le­nia. Żyją w prze­ko­na­niu, że oprócz rze­czy tyl­ko dla chłop­ców i tyl­ko dla dziew­czy­nek są też rze­czy tyl­ko dla mam i tyl­ko dla tatu­siów.

– Dzia­dek też tak myśli.

– Czyj dzia­dek?

– Mój!

– Dzia­dek coś ci mówił?

– Kie­dyś powie­dział mi, że gdy byłeś mały, to chciał wię­cej cię przy­tu­lać, ale nie mógł. Bo przy­tu­la­nie było czymś tyl­ko dla mam, a tatu­sio­wie mie­li nie oka­zy­wać za dużo uczuć, bo potem dzie­ci krzy­wo rosły.

– Tak, tak kie­dyś mówio­no.

Vio­la patrzy tacie w oczy, ma wra­że­nie, że tro­chę posmut­niał.

– Bra­ko­wa­ło ci przy­tu­la­nia dziad­ka?

– Tro­chę.

– Dla­te­go zawsze mnie przy­tu­lasz?

– Przy­tu­lam cię zawsze, bo cię kocham.

– I nie boisz się, że będę krzy­wo rosła?

– Czy się tego boję? – pyta tata. – Wprost prze­ciw­nie, mam głę­bo­ką nadzie­ję, że tak będzie!

– Dla­cze­go?

Tata odwra­ca się i chwy­ta ją lek­ko za poli­czek, po czym się uśmie­cha.

– Bo naj­bar­dziej lubię oso­by, któ­re są krzy­we.