Ogłaszam moją prawdę

Mówiąc krót­ko — tak, abso­lut­nie chciał­bym zmie­nić świat moją poezją. Praw­dzi­we pyta­nie brzmi, czy z pozy­cji poety jest się w sta­nie cokol­wiek zmie­nić. Jako poeci może­my mówić, co chce­my — mamy pod tym wzglę­dem dużo wię­cej wol­no­ści niż poli­ty­cy, akty­wi­ści, dzien­ni­ka­rze, nauczy­cie­le aka­de­mic­cy czy nawet pro­za­icy. Poezja za nic ma gra­ni­ce czy limi­ty. Więk­szość osób nie trak­tu­je jej jed­nak zbyt poważ­nie, przy­naj­mniej nie na naszej sze­ro­ko­ści geo­gra­ficz­nej. Jed­nak wciąż tu jeste­śmy i pró­bu­je­my dalej. Nie kry­je­my się za niczym. Nie podo­ba­ją się nam utar­te fra­ze­sy i puste sło­wa. Poezja sta­no­wi ich prze­ci­wień­stwo. Wie­rzę, że może dzię­ki temu cza­sem uświa­da­miać ludzi. Może nie dzie­je się to zbyt czę­sto, może nie ma to miej­sca na maso­wą ska­lę, ale wciąż się liczy. Poezja jest bar­dzo pro­sta w swo­jej wie­lo­znacz­no­ści, bar­dzo bez­po­śred­nia w swo­jej barw­no­ści, bar­dzo uni­wer­sal­na w byciu bar­dzo oso­bi­stą. Jako poeta ogła­szam moją praw­dę, moją oso­bi­stą praw­dę, moją entu­zja­stycz­ną praw­dę i nie uda­ję, że jest ona czymś wię­cej czy mniej. W naszym świe­cie wyalie­no­wa­ne­go języ­ka i fał­szy­wych uni­wer­sa­liów jest to samo w sobie nie­zwy­kle rewo­lu­cyj­ne.

tłum. Klau­dia Cier­luk