Rozcierki z ziemi

wielka i mała wężowa bogini

krnąbr­ne i koły­szą­ce bio­dra­mi przez całą noc
Wiel­ka i Mała Wężo­wa Bogi­ni gra­bi­ły pusty­nię
i tak co noc od wie­ków

gdy śpi­my wycze­su­ją dla nas wid­ma
z zie­mi

wypło­szo­ne ruchem gra­bi
zacie­nio­ne zmarszcz­ki prze­my­ka­ją po piasz­czy­stym grzbie­cie
jak­by na dnie coś goto­we na siew

i jało­we
bez­u­stan­nie goni­ło samo sie­bie ono drży
pod wyso­kim słoń­cem ono pro­si o ochro­nę
amu­le­tu prze­ciw złu

parę cywi­li­za­cji póź­niej
kie­dy bogi­nie peł­ne nie­wia­ry i przy­gię­te pra­cą
sta­ną w muzeum

ich pier­si zosta­wi się odkry­te
ich zada­nie zbę­dzie się jako zakli­na­nie węży

i coś z płod­no­ścią

w zgięciu

w szyi wzgó­rza jest załom
w talii śpią­cej pia­sko­wej olbrzym­ki

ona leży w kra­jo­bra­zie kra­jo­braz kry­je się
w niej, łech­cze

wiatr igra­ją­cy w jej bro­dzie z ostro­krze­wu i sre­bra
pach­nie nie­bie­sko­zie­lo­no mato­wo­zie­lo­no zie­lon­ka­wo
– powo­li coraz zim­niej miej­sce do leże­nia, a ona uży­cza ci

swej prze­po­ny uży­cza ci swo­je­go snu wido­ku
bez odci­sków stóp

pra­sta­ra i poru­szo­na
roz­ście­la łóż­ko pora­nek swo­je cia­ło
gościn­na oko­li­ca pachwin, pofał­do­wa­nych

skał ukła­dasz się w zgię­ciu
i pły­niesz

akacja

sło­wo budzi ocze­ki­wa­nie wie­czór
budzi noc ona zosta­je czym jest

kon­takt w ciem­no wra­że­nie to jedy­ne
co do cie­bie przy­nio­sę jedy­ne co zdej­mę

oglą­da­na uczę się mar­no­traw­stwa zamknię­te­go oka
tego jak nie­na­świe­tlo­ne nie­bie­skie cofa się i jęczy

bo ude­rzy­ła kome­ta bo przy­szedł noc­ny stróż
wresz­cie jesień aka­cja

ple­cion­ka nasze­go przy­rze­cze­nia gęsto usło­jo­ne drew­no
we wnę­trzu two­jej dło­ni, w obję­ciach

moi uko­cha­ni poeci sto­ją w oknie
na wie­lo­barw­nym sufi­cie odtwa­rza się marze­nie, zapa­dasz

w sen pierw­szy budzisz czas w zaro­ślach
poście­li, knu­je­my sło­wo

brzmi noc­nie poważ­nie
miło­sier­nie

syk

jest póź­no a syk zacho­dzi
kobie­cie dro­gę

syk obser­wu­je, osą­dza:
ta się nada

w tej luź­nej kurt­ce, rzu­ca ostre
zdrob­nie­nie i ‑ej

zdrob­nie­nie zdrob­nie­nie ‑ej
zły że ona na to nic

syczy ostrzej sunie bli­żej
czu­bek języ­ka noża cię­cie

roze­źlo­ny
ta co taka drę­twa

waląc w barier­kę
zębów syk ocie­ra się

o prę­ty tak dłu­go aż
szczu­cie zdu­si syk

w ustach i usta­nie
przez dłu­gie uli­ce

póki kobie­ta nie wró­ci czu­je
że coś skra­da się w jej cie­niu

anemone nemorosa

i nie trwa to dłu­go, led­wo
wio­sna i już dość kwit­nie­nia

gałę­zie nade mną wią­żą
świa­tło w supeł za mało

prze­pusz­cza za póź­no pro­sić
o słoń­ce o wię­cej niż te

mary z zie­mi i pra­gnie­nia
bo w pąku kry­je się czai

czy­ha pułap­ka, głę­bo­ko
kla­po­wa­na, kusi tego

kto marzy
że liść że meszek że puch

mój cie­nio­lub­ny zawil­cu
jesteś, led­wo mnie nazy­wasz

a już cień zabie­ra bar­wy
wiatr odgi­na wszel­ki opór

obcy dostrze­ga mnie w kępie
myli się widzi piż­macz­ka

i bez­wol­ne prze­bi­śnie­gi
spę­ta­ne sie­cią korze­ni

wstrząsy

roz­ła­mać w dło­niach połów­kę gra­na­tu
gdzie jest nóż

pest­ka w łonie wyry­wa się z twar­dej ścia­ny komór­ko­wej
kobie­ta z nie­roz­cią­gli­wej skó­ry

a owoc
war­go­wo-kwie­ci­ście, cie­pło­krwi­ście wyśpie­wu­je
wstrzą­sa­mi swo­je otwar­cie

przekształcenia

za oce­ana­mi
w stro­nę nocy
na ska­li­stej wyspie miesz­ka kobie­ta poza swo­im wyobra­że­niem
tam odrzu­ca

nie­bie­skie wężo­we loki sut­ki z lilii wod­nych kieł
wywa­lo­ny w sza­le język
w sze­ro­ko otwar­tych ustach – porów­naj z maci­cą
porów­naj z oskar­że­nia­mi

opo­wia­da­czy i boha­te­rów-prze­cięt­nia­ków któ­rzy ją
prze­bie­ra­ją w naj­róż­niej­sze

opie­kun­ka kusi­ciel­ka zdo­bycz z woj­ny sexy mon­ster
ofia­ra aku­szer­ka luba dziec­ko-pan­na mło­da, jej skó­ra

jest bar­dziej sło­na i nawy­kła
do bycia na zewnątrz lecz nie przy­kry­ta
skrze­la­mi łuska­mi rdzą doty­kiem czy bli­zna­mi

kto na nią spoj­rzy
nie zmie­ni się w kamień ona wyci­na
ze skał prze­krwio­ne kora­le
pusz­cza je, wiją­ce się, na wodę