Autobiografia śmierci (1)

Kalendarz

Dzień dru­gi

Bia­ły kró­lik umie­ra i sta­je się czer­wo­nym kró­li­kiem.
Krwa­wi nawet po śmier­ci.
Wkrót­ce czer­wo­ny kró­lik sta­je się czar­nym kró­li­kiem.
Gni­je nawet po śmier­ci.
Ponie­waż jest mar­twy, może stać się duży lub mały, kie­dy tyl­ko zechce.
Kie­dy jest ogrom­ny, jest jak chmu­ra, a kie­dy jest malut­ki, jest jak mrów­ka.
Pró­bu­jesz wepchnąć sobie mrów­ko-kró­li­ka do ucha.
Po cał­ko­wi­tym zje­dze­niu sze­ro­kie­go pola tra­wy w uchu,
mrów­ko-kró­lik rodzi dwa kró­licz­ki więk­sze od chmu­ry burzo­wej.
Two­je uszy są przy­tłu­mio­ne. Każ­dy dźwięk jest przy­tłu­mio­ny. Ucho umie­ra. Kró­lik umie­ra.
Cza­sa­mi mar­twy kró­lik powra­ca jako zakrwa­wio­na pod­pa­ska.
Od cza­su do cza­su wycią­gasz mar­twe­go kró­li­ka z maj­tek.

Co mie­siąc wycią­gasz mar­twe­go kró­li­ka i wie­szasz go na ścia­nie.

Na ścia­nie wie­szasz płacz, któ­ry pach­nie jak kró­li­cze uszy.

Słońce o północy

Dzień pią­ty

Przy­cho­dzi list z miej­sca, gdzie nie moż­na wysłać odpo­wie­dzi

Że już tam jesteś,
Że ty to już nie ty

Mie­nią­cy się list przy­cho­dzi z dziu­ry, któ­ra wie o tobie wszyst­ko

Jak mózg, któ­ry po śmier­ci widzi wszyst­ko wyraź­nie, nad­cho­dzi jaskra­wy list
Jak dni przed two­im naro­dze­niem, sze­ro­ko sze­ro­ki list bez wczo­raj ani jutra

Mięk­ki dźwięk dzwon­ków z powo­zu utka­ne­go ze świa­tła

Śmiech dziew­czy­ny w spodniach ze świa­tła puka do świa­ta bez nocy

Ostat­ni pociąg metra wzno­si się nad zie­mią
świat, w któ­rym wszyst­kie pocią­gi na pero­nie zapa­la­ją się jed­no­cze­śnie i cicho zapo­mi­na­ją o tobie

Nie możesz iść, bo jesteś bez nóg, ale dzie­ci z two­je­go dzie­ciń­stwa już tam są

Przyj­dzie list z tej jasnej dziu­ry, gdzie nie moż­na nawet wysłać odpo­wie­dzi napi­sa­nej czar­ny­mi lite­ra­mi

gdzie two­je dzie­ci sta­rze­ją się na two­ich oczach
Z tego miej­sca, do któ­re­go się odcho­dzi, aby się odro­dzić

przyj­dzie list, napi­sa­ny atra­men­tem ze świe­tli­ste­go świa­tła

z tego miej­sca, któ­re nie zna ciem­no­ści
przyj­dzie ogrom­nie ogrom­ny list
jaskra­we świa­tło, któ­re nowo­ro­dek wita po raz pierw­szy