Literatura zauważa zmiany

Myślę, że lite­ra­tu­ra przede wszyst­kim zauwa­ża zmia­ny. Nie wiem, czy potra­fi je wywo­łać, ale z pew­no­ścią może opi­sać już zacho­dzą­ce – zarów­no glo­bal­nie, jak i w obrę­bie jed­nost­ki. Utwór nie może być według mnie prze­wro­tem samym w sobie, raczej pro­jek­cją tego, co dzie­je się wokół. Zauwa­że­nie zmia­ny jest sztu­ką, szcze­gól­nie w jej począt­ko­wym sta­dium, stąd lite­ra­tu­ra może mieć zna­cze­nie dema­sku­ją­ce, może unieść kur­ty­nę i uka­zać teatral­ną sce­nę, któ­ra wcze­śniej nie­do­strze­gal­na tęt­ni akcją.

Stro­nię od sta­wia­nia za cel zmia­ny rze­czy­wi­sto­ści poprzez moje tek­sty. Łatwo jest wpaść w pasz­czę pom­pa­tycz­no­ści i egzal­ta­cji, któ­ra po zmie­le­niu kon­cep­tu na utwór wyplu­wa śmiesz­ną kom­pi­la­cję fra­ze­sów. Szu­kam w lite­ra­tu­rze bar­dziej nama­cal­nych obra­zów, poje­dyn­czych emo­cji, kon­kret­nej atmos­fe­ry, nie­ko­niecz­nie dzia­ła­nia. Zmie­niać świat moż­na sku­tecz­niej­szy­mi niż pisa­nie spo­so­ba­mi, lite­ra­tu­rze pozo­sta­je obser­wa­cja.