Wybór stand-upów (2)

To dopiero jest rocket science!

W naszych opi­sach ciem­nej mate­rii
wciąż bra­ku­je jakie­goś skład­ni­ka,
pod­czas gdy ciem­na mate­ria zna nas na wylot,
dosłow­nie. Koja­rzy­cie te chwi­le,
gdy w środ­ku dnia w tram­wa­ju
wszyst­ko wokół zaczy­na boleć, potem zni­ka,
a potem jakoś wra­ca, a jed­nak musi­cie wysiąść,
bo wła­śnie prze­sta­no was kochać? To ciem­na mate­ria
robi­ła audyt i zno­wu wie o was wię­cej niż wy sami.

Musi­my z kimś poroz­ma­wiać o ciem­nej mate­rii,
i roz­ma­wia­my, roz­ma­wia­my,
ale jedy­ne, co o niej do tej pory wie­my, to
że tam się zachmu­rzy­ło, gdzie zaświ­tać mia­ło,
gdzie zaświ­tać mia­ło, tam się zachmu­rzy­ło.

Urodziny

W nocy napła­ka­łam sobie do uszu
przez tę wro­nę, szar­pią­cą tru­pa gołę­bia,
przez ten sta­ry tram­waj, jego dźwięk lewo­skrę­tu
przez od leka­rza talon na kur­wę i na balon
przez ten talon, przez tę kre­skę bólu, a nawet trzy.

Zasnę­li­śmy przy­tu­le­ni wśród różo­wych firan,
jemu się zra­zu śni­ło, że weso­łe mia­stecz­ko,
ja wpa­dłam do stud­ni, otrze­pa­ło mną jak psem.
Gdzie jestem, co robię, ale naj­waż­niej­sze:
czy­ja jest ta na drzwiach koszu­la?
(Zapa­mię­tać koniecz­nie, że prze­suw­nych.)

Fale Dunaju

Po pro­stu kocha­li­śmy się,
na dzie­sią­tym pię­trze. Ktoś na dole zagrał „Fale Duna­ju”.
Musi­my mu wyrzu­cić pie­nią­żek, powie­dzia­łam.
Sta­li­śmy nago na bal­ko­nie, pró­bu­jąc tra­fić w akor­de­oni­stę
piąt­ką, dwój­ką, zno­wu piąt­ką, wresz­cie dzie­siąt­ką w chu­s­tecz­ce docią­żo­nej kamy­kiem.
Szyb­ko stra­ci­łeś zain­te­re­so­wa­nie rzu­ca­niem pie­niąż­ków arty­ście.
Ja jesz­cze dłu­go potem, gdy cie­bie to prze­sta­ło obcho­dzić, rzu­ca­łam, rzu­ca­łam.