Ra

Z KIM TERAZ SPĘDZASZ NOCE, CHRISTINE?

Tłu­sta i pięk­na… Zawsze zmie­nia­ją­ca
wstąż­ki i bran­so­let­ki.
Tłu­my mło­do­cia­nych
wyznaw­ców… Chri­sti­ne zna się na tym
naj­le­piej – krą­ży­ły
po mie­ście legen­dy.

Nie­pod­ra­bial­ny maki­jaż!
Atak zieleni/pinky,
wśród skan­dy­naw­skich sza­ro­ści i uśpio­nych
kloc­ków Bau­hau­su.

Latem czę­sto jeź­dzi­ła na wrot­kach… A jesie­nią
przy­go­to­wy­wa­ła się do gorą­ce­go trun­ku,
dyna­mi­tu Edwar­da Ver­no­na.

Przez nią nie mogli­śmy sku­pić się
na try­go­no­me­trii.
John­ny stra­cił rozum i pra­wo jaz­dy.
Wycią­gnął go z kicia jego przy­rod­ni brat,
kie­row­nik pocz­ty.

Nie wia­do­mo, co się z nią sta­ło.
Prze­pa­dła na amen chy­ba pod koniec
mar­co­wych sztor­mów…

Świat stał się potem nija­ki. Mówią, że
celo­wo zmie­ni­ła dys­trykt
albo
prze­nie­śli ją siłą do kra­iny dar­mo­wej her­ba­ty.

Zała­ma­ni,
nadal wytrwa­le cze­ka­my.
W nie­czyn­nych od lat luna­par­kach,
upra­wia­my to,
cze­go zabra­nia nam pastor i jego kula­wy
pomoc­nik.

Z kim teraz spę­dzasz noce, Chri­sti­ne?

GRZECHOTKI SENSU

Wszyst­ko jest, ponie­waż nic nie ma. Poczuj sie­bie
poza sobą.
Dopie­ro wte­dy zro­zu­miesz, że jest wszyst­ko,
ponie­waż nic nie ma – dowie­dzia­łem się na wykła­dzie
o świe­cie nie­ma­te­rial­nym.

Na uli­cach Kopen­ha­gi pra­wie niko­go nie było.
Wiał sil­ny, polar­ny
wiatr.
Mój sąsiad wyraź­nie
osza­lał.

Przez całą noc inten­syw­nie roz­pra­wiał na klat­ce
o miło­ści nie­biań­skiej i nie­zba­da­nych
wyro­kach losu.
Zga­si­łem
świa­tło…

Maj­mo­ni­des. Trans­cen­den­cja & poziom meta…
Wszyst­ko jest, ponie­waż nic nie ma.
Nadal ist­nia­łem,
ale zaczy­na­łem w to moc­no
wąt­pić.

NADISTOTA

Mamy codzien­ny
kon­takt.
Nic do sie­bie
nie mówi­my

i nie jest to
tele­pa­tia.

Ale
poro­zu­mie­wa­my się
inten­syw­nie.
Na czym to w takim
razie pole­ga?

Na niczym…

I wła­śnie
dla­te­go mamy
codzien­ny
kon­takt.

PEPSI MAX

Kil­ka mię­dzy­po­ko­le­nio­wych
join­tów.
Do języ­ka podob­no
cięż­ko się
wedrzeć.

Sie­ma, nar­ka, sie­ma & nar­ka –
i zoba­czy­li­śmy się zno­wu
po dłu­gich
pię­ciu latach.

Zaczął w mię­dzy­cza­sie stu­dio­wać.
Z pato­sem powie­dział,
że woli Dzia­dy
od twór­czo­ści
Wojacz­ka.

Pili­śmy
pep­si max
(no sugar). Wol­no
cedził sło­wa:

Czer­wo­ny pająk jest wszę­dzie,
wróg inte­gru­je gru­pę.
Na poże­gna­nie
szep­nął: Do zoba­cze­nia…

Następ­nym razem
będę już znał na pamięć
wszyst­kie Kaza­nia
Hozju­sza.

Nie wiem, czy je napraw­dę
prze­czy­tał i co się dalej
z nim sta­ło.

Nigdy wię­cej się
nie spo­tka­li­śmy.

SKATALITES

Nie­źle musia­łeś popły­nąć,
wyglą­dasz jak
świę­ty Miko­łaj

– śmie­je się kopen­ha­ski
gita­rzy­sta
z dre­da­mi.

Afgan dobrze nam wcho­dzi.
Jesz­cze nie wpa­dli­śmy
pod ław­kę.
Czy­li lubisz The Ska­ta­li­tes?
– pyta.

A co z Dore­en Shaf­fer?
– chce poznać praw­dę
do koń­ca.
Może być Dore­en Shaf­fer
albo Prin­ce Buster
– mówię mu.

Jasne, Dore­en Shaf­fer
albo Prin­ce Buster.
Byle tyl­ko cho­dzi­ło
o Ska­ta­li­tes
– zacią­ga się.

Tym razem uda­ło się wymie­nić
sygna­ły.
The Ska­ta­li­tes!
(Obło­ki

wyraź­nie
zni­ży­ły się
w stro­nę kwia­tów…)

Na Zie­mi
moż­li­we jest
poro­zu­mie­nie.

TCHICAI

Czy­li… Czy­li wystę­po­wa­łeś
z kimś takim jak John Tchi­cai?
– ner­wo­wo pyta wydaw­ca z obgry­zio­nym
paznok­ciem.

Jasne, wystę­po­wa­łem – mówię zdzi­wio­ny.

Ale prze­cież… Prze­cież wiesz, że Col­tra­ne
wydał pły­tę Ascen­sion
i tam grał z nim na sak­sie wła­śnie Tchi­cai – cią­gnie wątek
wydaw­ca.

Ale Ascen­sion… To było w 1965… – pró­bu­ję zro­zu­mieć,
o co mu cho­dzi.

I w dodat­ku dzia­ła­li z nim wte­dy Archie Shepp
i Fred­die Hub­bard
– prze­ry­wa.

Ale jaki to ma zwią­zek z moimi wier­sza­mi?
– zaczy­nam wpa­dać w deli­kat­ną
pani­kę.

Tutaj liczy się styl gen­tle­ma­na. Ma taki zwią­zek,
że jesteś
prze­gra­ny – pod­su­mo­wu­je i sta­now­czym gestem
wska­zu­je
drzwi.

Nie będę zmie­niał bio­gra­fii, osta­tecz­nie zawsze byłem
prze­gra­ny – poże­gna­łem się
i wysze­dłem
na peł­ne smo­gu powie­trze.

Pomy­śla­łem, że John Tchi­cai oddy­cha teraz peł­ną pier­sią
w astra­lu.
Z powo­du wier­szy nie war­to rzu­cać się
z mostu.

Wszyscy ci nieszczęśnicy

Bez­myśl­nie liczą dziu­ry i pla­my
na ścia­nach pod celą,
myśląc,

że to gwiaz­dy albo wyma­rzo­ne
nume­ry
w lot­ka.

Wszy­scy ci nie­szczę­śni­cy
cier­pią jed­na­ko­wo.

I nawet jak poja­wia się
raz na pół roku
objaz­do­wy cyrk rumia­nych
poetów,

żeby ich wyrwać z letar­gu,

słu­cha­ją wier­szy
o kwia­tach papro­ci,
nicze­go nie rozu­mie­jąc.

Zamy­ka­ją wte­dy oczy i
marzą
o swo­ich kobie­tach,
któ­rych

być może już nigdy wię­cej

nie ujrzą na jawie.