Poniewczasie

I.

9.

Cały dzień pod krza­ka­mi na posła­niu z resz­tek siecz­ki, ściół­ki i sło­my, nogi we wła­snym ogro­dzie, a gło­wy u sąsia­dów.

Na wyso­ko­ści naszych pasków nie­bez­piecz­nie kol­cza­ste pędy jeżyn opla­ta­ją cien­kie dru­ci­ki. Owo­ce na gałąz­kach bli­sko naszych san­dał­ków, łydek i brud­nych kolan, wysta­ją­cych spod postrzę­pio­nych dżin­sów, są jesz­cze nie­doj­rza­łe. Coś zaru­mie­ni­ło się tyl­ko u samej góry, na naj­dal­szej linii sło­necz­ne­go fron­tu.

Za gra­ni­cą dział­ki, gdzie krze­wy jeżyn wygi­na­ją się już pod cię­ża­rem owo­ców w łuko­wa­te szpa­le­ry, roz­dzia­wia­my nasze pasz­cze, pod gałę­zia­mi zakrzy­wio­ny­mi jak krę­go­słu­py pier­sia­stych dziew­czyn.

Set­ki gład­kich, prze­świ­tu­ją­cych kule­czek wycze­ku­ją zbio­rów. Są one olśnie­wa­ją­co czer­wo­ne, deli­kat­nie żył­ko­wa­ne i peł­niut­kie maleń­kich nasio­nek, któ­re roz­gry­zam na pół.

Tu więc jeste­śmy.

Pod cie­nio­daj­ną, z grub­sza przy­cię­tą, czy­stą zie­le­nią.

Przez luki w listo­wiu prze­ci­ska się sta­lo­wo­nie­bie­skie nie­bo.

Jak ryby otwie­ra­my i zamy­ka­my uma­za­ne usta. Kolej­ność ruchów jest zawsze taka sama: naj­pierw pod­nieść i odchy­lić do tyłu gło­wę, aby kiść zanu­rzy­ła się w cze­lu­ści gar­dła. Gór­ne i dol­ne war­gi zamy­ka­ją się za ostat­nim owo­cem. Potem, ostroż­nie, poło­żyć tył gło­wy z powro­tem na ściół­ko­wą podusz­kę, obra­bia­jąc zęba­mi kuli­stą zdo­bycz. To, co słod­kie, kwa­śne, owo­co­we, oddzie­lić zęba­mi od łodyż­ki i ścią­gnąć w dół.

Cza­sem, jeśli kiść uro­sła za dłu­ga, trze­ba – wbrew dobrym oby­cza­jom kra­iny mle­kiem i mio­dem pły­ną­cej – pomóc sobie ręka­mi.

Nasz sys­tem zry­wa­nia malin, jeżyn i porze­czek – naj­pierw z czuj­nie nasta­wio­ny­mi usza­mi na obsza­rze pod­wyż­szo­ne­go ryzy­ka, czy­li w ogro­dzie sąsia­dów, potem na pogra­ni­czu, a dopie­ro na koń­cu zbie­ra­nie mar­niut­kich zaró­żo­wień na wła­snym tery­to­rium – spraw­dził się dosko­na­le w cią­gu wie­lu lat.

Tyl­ko jeden jedy­ny raz, kie­dy nasza łupież­cza wypra­wa trwa­ła w naj­lep­sze, wyrósł w gąsz­czu krza­ków łysy, nabur­mu­szo­ny sąsiad zza mie­dzy. W popło­chu puści­ły­śmy się bie­giem po tra­wie i grząd­kach, aż dotar­ły­śmy do bez­piecz­nej kuch­ni, zanim zdą­żył się zbli­żyć do nas z łopa­tą.

Tym­cza­sem dzia­dzi­na poka­zu­je się z rzad­ka. Może noga daje się mu we zna­ki. Wte­dy jego kuś­ty­ka­nie zna­czą­co przy­czy­ni­ło się do powo­dze­nia naszej uciecz­ki…

Ale ponie­waż dobre cechy sąsia­da ogra­ni­cza­ją się – w tej kwe­stii jeste­śmy z Jaśmi­ną­Ce­li­ną­Ju­sty­ną zgod­ne – i tak do upra­wy tej szcze­gól­nej odmia­ny porze­czek o gigan­tycz­nych owo­cach, któ­rą my, nie zna­jąc jej wła­ści­wej nazwy, ochrzci­ły­śmy mia­nem „porzecz­ka olbrzym­ka”, przyj­mu­je­my jego nie­obec­ność do wia­do­mo­ści nie tyle z tro­ską, ile raczej z obo­jęt­nym wzru­sze­niem ramion. Jeste­śmy tak cał­ko­wi­cie zaję­te same sobą, że bra­ku­je nam po pro­stu cza­su, by mar­twić się o sta­rych, łysych face­tów.

Plo­nu z krze­wów doma­ga­ją się nasze rosną­ce w let­nim słoń­cu cia­ła. Ich zapo­trze­bo­wa­nie na ener­gię zda­je się nie­skoń­czo­ne. Żaden nawet naj­więk­szy kolec, chro­nią­cy owo­ce przed pożar­ciem, nie jest w sta­nie nas powstrzy­mać. Oszczę­dza­my tyl­ko egzem­pla­rze zaję­te przez lar­wy moty­li lub obgry­zio­ne przez roba­ki.

Zda­rzy­ło się to chy­ba w tym męczą­cym cza­sie zbio­rów, krót­ko przed two­imi uro­dzi­na­mi. Może to było jakieś świę­to, a może tyl­ko week­end.

Słoń­ce zanu­rzy­ło się w lasku za stre­fą zamiesz­ka­nia. Nasta­ły zorza i wie­cze­rza, ale dłu­go jesz­cze nie było poże­gna­nia.

Musia­łam już chy­ba spać, kie­dy coś nagle u góry zaskrzy­pia­ło i na dra­bin­ce pię­tro­we­go łóż­ka poja­wi­ły się two­je sto­py. Pokój tonął w let­nim pół­mro­ku. O ileż bar­dziej wola­łam mieć oczy jed­nak zamknię­te, ukry­te za szczel­ną osło­ną powiek, a nie sze­ro­ko otwar­te, nara­żo­ne na widok kosz­mar­nych i dzi­wacz­nych kształ­tów cie­nia…

Ale teraz jest za póź­no. Ulot­ni­ło się bło­go­sła­wień­stwo przy­ję­te od mamy przed snem, a mają­ce chro­nić mnie w nocy od wszel­kich nie­bez­pie­czeństw.

Obu­dzić się zna­czy: wydać sie­bie na łup.

Tym skrzy­pie­niem narzu­casz mi stan czu­wa­nia, popa­dam w roz­pacz i wście­kam się jed­no­cze­śnie. Przez kil­ka krót­kich chwil nie­zde­cy­do­wa­nia roz­wa­żam róż­ne moż­li­wo­ści: zostać w łóż­ku? Sama wśród armii cie­ni? Czy jed­nak wstać, pójść za tobą i ręka w rękę wal­czyć prze­ciw ciem­no­ści?

Zanim two­ja dłoń chwy­ci za klam­kę, już sto­ję przy tobie.

— Co się dzie­je? — pytam czar­ną, pokry­tą lśnią­cy­mi na bia­ło cęt­ka­mi pla­mę, któ­ra jest zapew­ne two­ją twa­rzą.

Cisza.

Prze­my­ka­my razem do łazien­ki. W odpo­wie­dzi na sła­be klik­nię­cie mojej dło­ni żół­tość kafel­ków ska­cze nam do oczu. Aby móc zoba­czyć cokol­wiek, sku­piam się na brą­zo­wym, poprze­ci­na­nym beżo­wy­mi fuga­mi, kwie­ci­stym dese­niu. Trwa dobrą chwi­lę, zanim moje źre­ni­ce się zwę­żą, a ośle­pie­nie zamie­ni się w oli­co­wa­nie.

Cie­ka­wym, świe­żo przy­sto­so­wa­nym do ciem­no­ści, cał­ko­wi­cie już przy­tom­nym wzro­kiem wędru­ję wzdłuż two­ich gołych nóg. Z zaci­śnię­tej pię­ści, któ­ra dyn­da na wyso­ko­ści obręb­ka koszu­li noc­nej, wysta­je ci skra­wek zgnie­cio­nych maj­tek.

— Co —

Pierw­sza kro­pla odbie­ra mi mowę. Jasno­czer­wo­ne kro­ple spa­da­ją z plu­skiem mię­dzy two­je sto­py.

Kapie na cera­micz­ną posadz­kę tak, jak­by two­je cia­ło prze­mie­ni­ło ten wczo­raj­szy owo­co­wy skwar w małe chmur­ki w two­im wnę­trzu.

Dopie­ro gdy po raz kolej­ny mru­żę oczy, docho­dzi do mnie, że to krew. Szpa­ner­ska krew. Naj­wi­docz­niej zawsze musisz się nią prze­chwa­lać…

Wte­dy też za mną poja­wia się już syl­wet­ka mojej zmę­czo­nej mamy. To two­je kapa­nie wyrwa­ło ją pew­nie ze snu. Bez zbęd­nych słów wyj­mu­je z dam­skiej szu­fla­dy pod umy­wal­ką gru­bą pod­pa­skę. Odgłos, kie­dy odry­wa ochron­ny pasek folii, przy­po­mi­na mi zgu­bio­ny album z naklej­ka­mi.

Gdy prze­źro­czy­sta folia zni­ka z gło­śnym sze­le­stem w koszu na śmie­ci, mama przy­kle­ja pod­pa­skę do mate­ria­łu wewnątrz two­ich maj­tek. Przy­glą­dam się z cie­ka­wo­ścią, jak wsu­wasz nogi w otwo­ry bie­li­zny. Szyb­ko pod­cią­gasz pod pępek świe­żo wyście­ła­ne baweł­nia­ne desu­sy w różo­we cęt­ki. Tym­cza­sem cera­micz­ne kwia­ty cze­ka­ją na próż­no – prze­sta­ło kapać.

Ze wstrę­tem i zara­zem fascy­na­cją wyobra­żam sobie, jak mar­mo­la­do­wą czer­wie­nią pla­misz kre­mo­wą wkład­kę gru­bo­ści kciu­ka.

Mama posy­ła nas z powro­tem do łóżek.

Ale nie uda­je mi się zasnąć… Powią­za­nia mię­dzy dam­ską szu­fla­dą, owo­ca­mi, krwi­sty­mi skór­ka­mi przy two­ich paznok­ciach i uką­sze­nia­mi koma­rów, a zwłasz­cza daw­no minio­nym zła­ma­niem pod­sta­wy czasz­ki, tym naj­krwaw­szym ze wszyst­kich wypad­ków, spę­dza­ją mi sen z oczu.

Czy to moż­li­we, żeby roz­dwo­je­nie-o-mały-włos gło­wy mia­ło kon­se­kwen­cje jesz­cze dziś? Czy two­je cia­ło oba­wia się kolej­nych zła­mań? Może chce uprze­dzić dal­sze nie­szczę­ścia i uczy­nić z cie­bie jak naj­szyb­ciej kobie­tę, zanim —?

Nie uszły mojej uwa­dze wasze kon­spi­ra­cyj­ne spoj­rze­nia, jakie wymie­ni­ły­ście mię­dzy sobą – mama i ty. Wyglą­da na to, że zda­nie się na pie­lu­cho­wa­tą ochro­nę przed wypły­wem krwi stwa­rza bli­skość i naj­wi­docz­niej pozwa­la kobie­tom bez wzglę­du na wiek czy pocho­dze­nie trak­to­wać się na rów­ni. Za drzwia­mi wszyst­kich umy­wal­ni i toa­let, ozna­czo­nych pik­to­gra­mem w się­ga­ją­cej do kolan sukien­ce w kształ­cie lite­ry A, spo­ty­ka się, patrząc na sie­bie ze zro­zu­mie­niem sio­strzeń­stwo, wspól­no­ta, któ­ra pota­ku­je, wzdy­cha i zmie­nia wacia­ne opa­trun­ki. Obser­wu­ję to już od dłuż­sze­go cza­su.

Czy mogły­śmy więc zaosz­czę­dzić sobie nie­przy­jem­ne­go rytu­ału ska­le­cze­nia? Wyda­je się, że ta wspól­na kro­pla krwi two­rzy o wie­le bar­dziej nie­za­wod­ne wię­zy sio­strzeń­stwa – pod warun­kiem, że umie się krwa­wić.

Krwa­wie­nie nie jest jed­nak moją moc­ną stro­ną. Wiem rów­nież dla­cze­go: aby zoba­czyć krwa­wą czer­wień, trze­ba mieć naj­pierw otwar­tą ranę, szcze­li­nę. Nie minę­ły jesz­cze dwa tygo­dnie, odkąd ostat­ni raz w sypial­ni przy­glą­da­łam się badaw­czo moje­mu cia­łu w lustrze, szu­ka­jąc tego rodza­ju śla­dów. Owe­go popo­łu­dnia przy­su­nę­łam goły tyłek i nogi roz­sta­wio­ne na kształt lite­ry M bli­ziut­ko do lustra, ale mimo naj­szczer­szych chę­ci nie uda­ło mi się odkryć nic, co choć­by przy­po­mi­na­ło ranę.

Dwa małe wałecz­ki prze­dzie­lo­ne fał­dą skó­ry, dalej w głę­bi otwór odby­tu. Nic wię­cej.

Pal­cem wska­zu­ją­cym – ale też inny­mi pal­ca­mi, każ­dym z osob­na – dało się tro­chę roz­chy­lić tę fał­dę i wsu­nąć koniu­szek w szpar­kę, wil­got­ną i gład­ką w doty­ku, jak­bym opusz­ka­mi maca­ła wewnętrz­ne stro­ny warg.

Bólu przy tym nie odczu­wa­łam. Szpar­ka nie zacho­wy­wa­ła się zresz­tą jak porząd­na, otwar­ta rana. Po kil­ku minu­tach bez­sen­sow­ne­go gme­ra­nia i posku­by­wa­nia musia­łam pogo­dzić się z tym, że po pro­stu nie zna­la­złam żad­ne­go zra­nie­nia.

Jestem zbyt zdro­wa.

Moje cia­ło zaskle­pia się, goi i rośnie w peł­ni auto­ma­tycz­nie, nie chce ani ran, ani żad­nych innych otwo­rów.

Czy moi rodzi­ce wie­dzą o tym?

Kie­dy raz po wypi­ciu soku poma­rań­czo­we­go, któ­re­go nie tole­ru­ję, mia­łam „na dole” podraż­nio­ną skó­rę i z pod­ku­lo­ny­mi noga­mi, kola­na­mi tuż obok ramion, pupą wypię­tą do góry leża­łam w łazien­ce na dywa­ni­ku, mama sma­ru­ją­ca mnie bepan­the­nem musia­ła­by prze­cież zauwa­żyć, że coś tam jest nie tak…?

Może nie widzi w tym nic strasz­ne­go? Może cie­szy się, że nie musi nigdy widzieć, jak krwa­wię…

W koń­cu to, że jestem nie­tknię­ta i nie­na­ru­szo­na, cała i zdro­wa, że aż try­skam stru­mie­nia­mi bło­go­sła­wieństw i łask, a moje cia­ło, bio­rąc pod uwa­gę jego inte­gral­ność i zdro­wie, prze­wyż­sza prze­cięt­ne cia­ło kobie­ce, jest prze­cież powo­dem do rado­ści…

Teraz rze­czy­wi­ście czu­ję, powo­li dry­fu­jąc ku kra­inie snów, jak wzbie­ra we mnie rodzaj gniew­ne­go trium­fu.

Niech ta dam­ska szu­fla­da będzie sobie zamknię­ta na czte­ry spu­sty, ta prze­kor­na myśl koła­cze mi się po gło­wie, po czym zasy­piam.

Kil­ka godzin póź­niej nad ranem w ogro­dzie pod­no­si się codzien­ny har­mi­der.

Pta­sia orkie­stra nie­źle się przy­kła­da do robo­ty.

Przez uchy­lo­ne okno do poko­ju wla­tu­ją bań­ki peł­ne baro­ko­we­go śpie­wu. Wszyst­ko dobrze zna­ne melo­die. Świer­go­ta­nie i szcze­bio­ta­nie, pim­pi­le­nie i czy­ry­ka­nie, a w prze­rwach wer­bel dzię­cio­ła. Ci-ci-be i ci-ci-trn, wit wit i sit sit, prze­pla­ta­ne mięk­kim fle­to­wym pju­uu w wyko­na­niu brzu­cha­te­go gila zwy­czaj­ne­go, któ­re­go pozna­ję od razu, bo to mój ulu­bio­ny pta­szek. Śpie­wa tak cud­nie i żało­śnie, że trze­ba go posłu­chać ze szcze­gól­ną uwa­gą, przed wszyst­ki­mi inny­mi. Zda­niem mamy gil brzmi „melan­cho­lij­nie”, a mój tato mówi, że ma „blu­esa”… Bez wzglę­du na to, co ma, a cze­go nie, lubię go słu­chać, i jeśli pew­ne­go ran­ka usią­dzie po kon­cer­cie na gzym­sie, wycią­gnie do mnie pazur­ki, trzy­ma­jąc w nich swo­ją czar­ną cza­pecz­kę, żebrząc – dosta­nie wszyst­kie moje zaosz­czę­dzo­ne drob­nia­ki, jak nic.

Na dwo­rze pta­ki śpie­wa­ją dalej jak sza­lo­ne, a ja nie śpię, nie śpię, i nie śpię. Jak­że chęt­nie bym wsta­ła i akom­pa­nio­wa­ła pta­kom… Ale trzy­mam ręce w ryzach, bo dobrze wiem, że kon­se­kwen­cją wcze­sno­po­ran­ne­go kon­cer­tu for­te­pia­no­we­go jest bar­dzo zły humor rodzi­ców.

Nie chcąc jed­nak leżeć cał­kiem bez­czyn­nie, nakry­wa­my obie – ja i cią­gle jesz­cze krwa­wią­ca Jaśmi­na­Ce­li­na­Ju­sty­na – stół do śnia­da­nia.

Uszczę­śli­wia mnie nie­tknię­ty kożu­szek śmie­tan­ki na mle­ku wydo­jo­nym wczo­raj wie­czo­rem w Sul­pach.

Wie­dzio­na nagłą inspi­ra­cją, dzie­lę stół na stro­nę krwa­wią­cych i stro­nę nie­kr­wa­wią­cych, kobiet i nie-kobiet. Kobie­cy bok sto­łu jest czer­wo­ny – mar­mo­la­da, mali­ny i sala­mi. Wokół tale­rzy naprze­ciw­ko gro­ma­dzi się masło, mle­ko i ser. Tutaj, po nie-czer­wo­nej stro­nie sto­łu, gdzie zaj­mie­my miej­sce z tatą, powin­ny zna­leźć się jesz­cze chleb i płat­ki owsia­ne. Ale wolę być mniej rygo­ry­stycz­na i ukła­dam po środ­ku pas zbo­ża, któ­rym mogą się żywić jed­ni i dru­dzy.

Sia­dam ze skrzy­żo­wa­ny­mi noga­mi na krze­śle taty, patrzę na moje dzie­ło i myślę, że wła­ści­wie nie ma żad­ne­go powo­du, by nie czuć się dobrze tu, po prze­ciw­nej, maśla­nej stro­nie.

II.

29.
On już nie jest jej ojcem. Nie jest jej ojcem, tak jak ten zsu­wa­ją­cy się na pod­ło­gę skra­wek mate­ria­łu nie jest płasz­czem kąpie­lo­wym.

Master Bison remo­ves his cape befo­re bat­tle. Zro­zu­mia­ła.

Jego cia­ło mie­ni się z żoł­nier­ska na czer­wo­no. Poni­żej sztyw­ność masz­tu obwie­szo­ne­go krwi­sty­mi fla­ga­mi.

Zma­so­wa­ne obna­że­nie zasła­nia pano­ra­mę poko­ju, negu­je parzy­ste ist­nie­nie nago­ści i bez­bron­no­ści.

Srebr­ne nago­len­ni­ki i nara­mien­ni­ki jego kostiu­mu pozo­sta­ją nie­wi­docz­ne. Czu­je tyl­ko ich cię­żar.

Ostat­ni błysk rażą­ce­go świa­tła lam­py, zanim ją sta­ra­nu­je. Teraz na ple­cach. Tuż pod nie­zde­cy­do­wa­ną posta­cią, któ­ra zapa­la-gasi-zapa­la-gasi jasność – sekun­do­we zaciem­nie­nia słoń­ca, któ­re wpa­da­ją do środ­ka z regu­lar­no­ścią sło­nych fal.

Jego rytm prze­czy natu­rze. Powo­du­je wstrząs. Czy to czas snu, czu­wa­nia czy umie­ra­nia? Pta­ki by osza­la­ły.

Mru­ży oczy.

Skąd ten blask? Reflek­sy świa­tła na błysz­czą­cej zło­tem naszyw­ce z tru­pią czasz­ką na jego czap­ce? Świa­tło, któ­re pali się pod sufi­tem?

Boi się zamknąć oczy i pogrą­żyć w czer­ni.

Źre­ni­ce i tęczów­ki oczu posta­ci, któ­ra nie jest jej ojcem, nie jest jej ojcem, nie jest, nie, nie, prze­nig­dy, zni­ka­ją za mru­ga­ją­cy­mi powie­ka­mi, pozo­sta­wia­jąc tyl­ko upior­ne biał­ka. Nic poza tym.

To bez­dusz­ne, drę­twe coś, cią­żą­ce jej niczym ołów na klat­ce pier­sio­wej, żąda posłu­szeń­stwa. Wciąż na nowo.

Roz­glą­da się za swo­im paskiem życia, ma nadzie­ję, że znaj­dzie zwia­stu­ny prze­trwa­nia. Paski, deski, dry­fu­ją­ce kawał­ki drew­na – chwy­ci się wszyst­kie­go, co tyl­ko pły­wa na powierzch­ni i opóź­nia uto­nię­cie. Nie znaj­du­je nic.

Jego dotyk wle­cze ją do miejsc poza cza­sem. Życie cze­ka przy­pusz­czal­nie gdzie indziej. Nie jest sie­bie pew­na.

Pew­na jest tyl­ko tego, że ta ręka nie nale­ży do jej ojca. Nie nale­ży do jej ojca, jak nie nale­ży do nie­go pot ście­ka­ją­cy na nią kro­pel­ka­mi.

Master Bison possess an inhe­ren­tly evil ener­gy.

Opór jest bez­ce­lo­wy.

Sku­pia się na tym, co pamię­ta. Przy­wo­łu­je na myśl ślicz­ną Chun Li i jej powie­wa­ją­ce na wie­trze wstąż­ki we wło­sach, lazur sukien­ki. A young girl, fil­led with the beau­ty of spring. Ona rów­nież jest sie­ro­tą, bez ojca. O, jaka ona jest ład­na! Pięk­na i odważ­na – na próż­no. Master Bison i tak ją poko­nał. He defe­ated her, then flew away lau­ghing, tel­ling her that if she ever attac­ked him aga­in, he would kill her just like he had kil­led her father.

Bez­sen­sow­ność zaprzy­się­żo­nej tysiąc­krot­nie zemsty, któ­ra ojca już i tak nie przy­wró­ci.

Wciąż jesz­cze jest obma­cy­wa­na. Zda­je się jej to nie­ludz­kie. Owa­dzie czu­ło­ści. Ist­na pla­ga.

Widok dzie­się­cio­no­gich pają­ków-pal­ców budzi odruch, by je z sie­bie strzą­snąć.

Rzy­gać się chce.

Żołą­dek niczym buła wśród innych zdra­dziec­kich orga­nów, któ­re dalej pom­pu­ją i oddy­cha­ją, i fil­tru­ją, jak gdy­by nigdy nic.

Okrut­na obo­jęt­ność spraw­nie funk­cjo­nu­ją­ce­go cia­ła, któ­re pra­gnie jedy­nie wyko­nać swo­ją dzien­ną pra­cę.

Bez­względ­nym prio­ry­te­tem jest utrzy­ma­nie odde­chu. Na teraz pozo­sta­je tyl­ko bez­sil­na odra­za. Śmiesz­nie mały opór. Nie­na­wiść speł­za­ją­ca na niczym.

Nie­zdol­ność do obro­ny budzi w niej głę­bo­ki wstyd.

— Nie jesteś moim ojcem — mówi, mówi to na głos, żeby świat usły­szał, powta­rza raz jesz­cze, żeby się utrwa­li­ło, wykrzy­ku­je, żeby sta­ło się rze­czy­wi­sto­ścią, i obry­wa w twarz. Po jed­nym policz­ku za każ­de zda­nie.

— Any­one who oppo­ses me, will be destroy­ed — odgra­ża się Master Bison.

Ona jed­nak żyje dalej, jest bar­dziej obec­na niż kie­dy­kol­wiek. Czu­je, że cho­dzi, koły­sząc bio­dra­mi. Pra­gnie znik­nąć. Spoj­rze­nie wstecz to potwier­dza: Master Bison poja­wił się wraz z roz­wo­jem u niej nowych cech płcio­wych. Marzy jej się pię­cio­mar­ko­wa mone­ta wiel­ko­ści całej dło­ni, za pomo­cą któ­rej dało­by się wepchnąć z powro­tem te prze­klę­te gule na klat­ce pier­sio­wej. W wyobraź­ni cofa wska­zów­ki swo­je­go zegar­ka, choć wie prze­cież, że to bez sen­su, bez sen­su, bez sen­su.

Nie speł­ni się jej pra­gnie­nie, żeby wśli­znąć się z powro­tem w prze­szłość, w czas, któ­re­go bez­tro­ski nie zatru­wa­ły pier­si, nie zakłó­ca­ły bio­dra. Jej odbi­cie w lustrze upar­cie i uczci­wie pre­zen­tu­je jej wybu­ja­łe niczym chwast cia­ło. Dla­cze­go musia­ła się tak roz­ro­snąć?

Zmia­ny rów­nież w innych miej­scach. Tam, gdzie kie­dyś były oczy, poja­wi­ły się dwa wodo­spa­dy. Z twa­rzy znik­nął uśmiech. Kie­dy ona odpły­wa myśla­mi gdzieś indziej, wszyst­ko toczy się dalej.

Łóż­ko skrzy­pi i poję­ku­je cicho.

Póź­niej obma­cu­je płaszcz kąpie­lo­wy. Na haczy­ku wisi fro­to­wy flak, któ­ry uda­je nie­win­ność, mięk­kość. Mistrz pozo­rów i kamu­fla­żu. Taki, któ­ry wie, jak zwieść mat­ki. Mat­ki, któ­re nie chcą się nicze­go domy­ślać. Mat­ki, któ­re wie­rzą w płaszcz kąpie­lo­wy.