Wie­lo­płasz­czy­zno­wa powieść, będą­ca zara­zem trak­ta­tem o pamię­ci i odpo­wie­dzial­no­ści, stu­dium przy­jaź­ni, tek­stem o naro­dzi­nach artyst­ki, opo­wie­ścią o zma­ga­niu się z żalem i poczu­ciem winy po stra­cie bli­skiej oso­by – ponie­wcza­sie… Lisa Krän­zler – „malar­ka, któ­ra pisze” – two­rzy wyra­zi­ste sce­ny wizu­al­ne, przy­po­mi­na­ją­ce obra­zy neo­ek­spre­sjo­ni­stycz­ne. Opo­wia­da o rela­cji dwóch nasto­la­tek, któ­re róż­ni nie­mal wszyst­ko. Jed­na dora­sta w ubo­giej rodzi­nie robot­ni­czej, doświad­cza prze­mo­cy emo­cjo­nal­nej i sek­su­al­nej, a jej ulu­bio­nym zaję­ciem są gry kom­pu­te­ro­we; dru­ga to jedy­nacz­ka z zamoż­nej inte­li­genc­kiej rodzi­ny, w bez­piecz­nej prze­strze­ni może roz­wi­jać swo­je talen­ty, a jej pasją jest gra na for­te­pia­nie. Utrzy­ma­ną w poety­ce kon­tra­stu nar­ra­cję autor­ka budu­je wokół przy­jaź­ni, któ­ra z począt­ko­we­go sio­strzeń­stwa krwi pod wpły­wem dozna­nej krzyw­dy i naru­sze­nia nie­ty­kal­no­ści cie­le­snej prze­ra­dza się w nie­uf­ność, nie­chęć, wro­gie mil­cze­nie.