Opo­wie­ści o „tu i teraz”, ale też o świe­cie „za chwi­lę”. O ciem­nych stro­nach tech­no­lo­gii, jej coraz więk­szym wpły­wie na psy­chi­kę, ludz­kie zacho­wa­nia i cha­os infor­ma­cyj­ny. O języ­kach, któ­re wymie­ra­ją, roz­my­wa­ją­cych się defi­ni­cjach życia, migra­cji sta­ją­cej się nie­od­łącz­nym ele­men­tem codzien­no­ści. W debiu­tanc­kim zbio­rze opo­wia­dań Macie­ja Wnu­ka pozna­je­my mię­dzy inny­mi żyją­ce­go w Nor­we­gii mecha­ni­ka, któ­re­go histo­ria sta­je się vira­lem, gdy ten znaj­du­je na pla­ży oso­bli­wy przed­miot. Przy­glą­da­my się, jak pra­cow­nicz­ka dubliń­skiej kor­po­ra­cji mode­ru­ją­cej media spo­łecz­no­ścio­we tra­ci kon­takt z rze­czy­wi­sto­ścią. Towa­rzy­szy­my miesz­ka­ją­ce­mu w sąsiedz­twie rezer­wa­tu przy­ro­dy chłop­cu, któ­ry sta­ra się o lep­szą przy­szłość dla sie­bie. Widzi­my, jak w Austra­lii natu­ra wysta­wia ludz­ko­ści rachu­nek i kła­dzie kres roz­wo­jo­wi tech­no­lo­gii cyfro­wej nie­śmier­tel­no­ści. Histo­rie boha­te­rów Miejsc odle­głych uświa­da­mia­ją nam ogrom pro­ble­mów zglo­ba­li­zo­wa­nej współ­cze­sno­ści i zada­ją głów­ne pyta­nie: czy jest jesz­cze coś, co łączy nas w sieć bli­skich sobie jed­no­stek?