„Węgier­skie morze” Mar­ci­na Sen­dec­kie­go to mistrzow­ska gra z języ­kiem i zna­cze­niem. Mini­ma­lizm fraz otwie­ra prze­strzeń peł­ną iro­nii i alu­zyj­no­ści, gdzie codzien­ne deta­le spla­ta­ją się z kul­tu­ro­wy­mi kli­sza­mi, two­rząc kolaż zna­jo­mych, a jed­nak zaska­ku­ją­cych obra­zów. To poezja, któ­ra wyma­ga uwa­gi, by za każ­dym razem odkry­wać nowe ukry­te sen­sy i spoj­rzeć na świat z zupeł­nie innej per­spek­ty­wy. Dwu­na­sta książ­ka Sen­dec­kie­go  w Biu­rze Lite­rac­kim kon­fron­tu­je z nie­jed­no­znacz­no­ścią rze­czy­wi­sto­ści i zmu­sza do reflek­sji nad gra­ni­ca­mi języ­ka i pozna­nia.