Debiut pro­za­tor­ski uzna­ne­go poety i ani­ma­to­ra życia lite­rac­kie­go Prze­my­sła­wa Owczar­ka to pro­za gęsta, bez­kom­pro­mi­so­wa, w któ­rej zmy­sło­wość nie waha się wkra­czać w rejo­ny meta­fi­zycz­ne, a codzien­na logi­ka wcho­dzi w romans z wizją, misty­ką i sza­ma­ni­zmem. Autor wie­dzie boha­te­rów swo­ich opo­wia­dań na manow­ce, w leśne ostę­py i do źró­deł mitu, dzię­ki cze­mu jur­ny realizm tych mikro­świa­tów zakrzy­wia się w odle­głe cza­so­prze­strze­nie: się­ga do pra­dzie­jów, kata­stro­ficz­nej przy­szło­ści albo kosmo­su. Wraz z boha­te­ra­mi prze­pa­da­ją w tych magicz­nych miej­scach czy­tel­ni­cy – uwie­dze­ni, obez­wład­nie­ni i zahip­no­ty­zo­wa­ni siłą opo­wie­ści łódz­kie­go twór­cy.