Oto mam przed sobą poezję totalną, poezję, którą postrzegam jako dziki, nieskrępowany niczym żywioł, gwałtowny wiatr i języki ognia w jednym. Wraz z lekturą uruchomiony zostaje dziwny, wewnętrzny mechanizm, który w pewien sposób zwalnia (a może raczej zbawia!) słowa od znaczenia, a zdania od ciężaru sensów.

Wiersze, które naznaczone są duchowością, muszą być dobre. Tak jest w przypadku Andrzeja Sosnowskiego. Jego najnowsza książka poems ma prostą fakturę. Słowa się uzupełniają, mamy wrażenie, że zgłębiamy wielką opowieść o szukaniu punktu g, zabawach wiosennych, resetowaniu świata.

Zbiór wierszy poems jest zadziwiający pod wieloma względami. Poczynając od jego warstwy technicznej (wtrąceń "wybrane łącza", odnośników, noty autorskiej, ilości utworów, ilustracji), poprzez zagnieżdżenie zawartości w konwencji tragedii greckiej, przechodzącej momentalnie w swobodny zapis poetycki, a skończywszy na samej treści wierszy.

Sosnowski studiuje sytuację człowieka w nowych realiach, w świecie na poły wirtualnym, symulakrum hipertekstów, tworzonych przez coraz to nowe narzędzia. Otrzymujemy tomik, który przynajmniej w jednym z odczytań okazuje się precyzyjnym cięciem, wiwisekcją "głosu", której autor dokonuje z chirurgiczną precyzją w rozrastającym się dialogu z poetycką muzą, symbolem i tradycją.

Poematy mają w sobie coś apokaliptycznego, szaleńczy taniec słów prowadzi aż do miejsc, gdzie język niemal zanika, wiersze rozwijają się i zwijają aż do rozpadu. W ich splotach można błądzić bez końca. I co rusz odnajdywać nowe "linki". W poems nie daje mi spokoju wielokrotnie pojawiające się słowo "fałda". Cała ta książka tworzy fałdy, każe podążać za fałdami. Dokąd prowadzą? Każdego gdzie indziej.

Język narodowego mitu i język nowych mediów przeglądają się w sobie, za każdym razem z tym samym efektem: ironicznego unieważnienia. "Gadatliwa maszyneria naszego czasu" (jak mówi, parafrazując Ashbery'ego, Sosnowski) skazana jest na wieczne trwanie w stanie idealnego — to znaczy idealnie znoszącego odmienne sensy—zmieszania. Czy Sosnowski mógłby powtórzyć za specjalistami od nowych mediów, że nie ma różnicy między życiem a medium, ponieważ życie zostało dziś niemal ostatecznie zmediatyzowane? Niby tak, ale i ta diagnoza musiałaby zostać poddana pracy ironii: "gdy gustaw digimorfuje w Konrada / w blaskach acetonu i poświatach próżni". To zironizowana przymiarka języków, które uzgadniają warunki pokojowego sąsiedztwa. Stawką w tej grze jest efekt estetyczny; nie tyle sprawdzanie nowych zasad łączliwości słów, ile uzyskanie maksimum estetycznej — i zmysłowej — przyjemności.

Pętla, głos i cytat to słowa-klucze opisujące najnowszy tomik Sosnowskiego poems. Zbiegają się one już we frazie dr Caligari recytuje świat: recytuje (czyta na głos) i re-cytuje, czyli ponownie (zapętlając, niszcząc mechanizm odniesień) cytuje świat. Nawiązania do piosenek, literatury, reklamy, napisu na ścianie, konwencji czy gatunku - te dźwięczne i hiperlinkowe fragmenty kultury - są apokaliptyczną bronią doktora Caligari, który zmierza do ogólnego resetu świata.