Honet posiada chwilami wręcz obezwładniającą zdolność budowania poetyckiego obrazu, niespodziewanego porównania, odsłaniającego istotny sens. Czytając te wiersze, niejednokrotnie mam poczucie, że jedynie domyślam się pełnego sensu, że być może naginam ich kapryśny kosmos do własnych odczuć i właściwie powinienem nieustannie rozdrapywać ranę rozumienia.

Wiersze Honeta są na ogół mniej lub bardziej spójnymi (albo: mniej lub bardziej luźnymi) ciągami obrazów, czasami przekształcających się w urywkowe, raczej naszkicowane niż wyraźnie narysowane, zdarzenia i sytuacje. Niewiele w tych wierszach bezpośrednich wyznań i refleksji, nie ma wysuniętego na pierwszy plan portretu tego, kto mówi; są za to obrazowe sugestie i odpowiedniki przeżyć, jest mocna aura czyichś egzystencjalnych doświadczeń.

Teksty Honeta to fajerwerki wyobraźni, oniryczne gnostyckie zakola, to podświadomość, która wypełza, historia, która wraca jak we śnie, żeby meandrować i wić się w wersach, wypływając czasem na powierzchnię. Jego wiersze osiągają tę nieznośną gęstość, roztwór nasyca się do granicy, za którą leży już niestrawność; ale Honet jej nie wywołuje, zatrzymując wiersz właśnie tam, gdzie zatrzymać go powinien, dociera do limesu, ale nie wypływa po brzeżkach.

I właśnie o poszukiwaniu, czy też podróży w poszukiwaniu tajemnicy i próbie jej odnalezienia traktuje książka poetycka Romana Honeta. Jest to podróż, która może odbywać się na wielu różnych planach (metafizycznym, eschatologicznym, wyobraźniowym, misteryjnym). Można ją nazwać też próbą szamańskiego zaklinania rzeczywistości, która jest niedostępna w zwykłym, ludzkim poznaniu. Albo też mszą lub misterium wyobraźni, w której pękają tamy dzielące świat żywych od świata zmarłych, niewinność dzieciństwa od naznaczonej piętnem doświadczenia dojrzałości.

Kumulacja znaczeń w pierwszych trzech tomach wierszy Honeta, wzbudzić może niemały podziw, mimo trudności jakie sprawia oswojenie ich wielu kontekstów. Konsekwencja jednak z jaką autor tworzy osobny świat, każe mi wierzyć nie tylko w jego rozbudzoną wyobraźnię, ile bardziej w ładunek intelektualny tkwiący już w Alicji, a z czasem tylko objawiający się w innych, zaklętych rewirach Pójdziesz synu do piekła i Serca. Mówiąc w skrócie, poezja dla wybranych, w tym pozytywnym znaczeniu, dobrze wybranych, bo czytelników cierpliwie czekających na znalezienie wejścia do tego rozwidlającego się labiryntu doświadczeń.