Majzel jest z tym, co proponuje w swoich lirykach, wyjątkowy. Jeśli opisuje lęk, to jest tego lęku więcej; jeśli wpada na trop ekstazy, to ta ekstaza jest wyraźniejsza; a kiedy jego bohater staje się umarły , to chociaż wiem, że wcale nie jest umarły , odbieram tę jego śmierć wyobrażoną i przedstawioną w tekstach, jak gdyby rzeczywiście wiele ona zmieniała.

Bo ta książka, zmarszczony owoc, w jedną noc skonstruowana, wyprowadza daleko poza bezpieczne miejsca. Jest miną na olbrzymiej łące, po której hasamy dziko, popycha w głąb, w inne ciała pozwala się wcielić. Wiem co powiedziałem. Język wykręca się jak wąż. Sam sobie nie może się nadziwić. Swojego ogona nie sięga. Pełznie do światła, jak najbliżej granicy. Jeśli podążasz za umarłym, wystukujesz rytm słowami, to jesteś na drodze życia. Jeśli byłeś chociaż raz umarły i powróciłeś, przysiądź się do mnie. Napijmy się. Powiedz, jak było. Pokaż rany. Ja z tych ran ułożę mapę. Dla następnych.

Ten tomik z niesłychaną mocą uświadamia, że poezja Majzla od początku głosiła potrzebę krucjaty czy misji i że sama tą krucjatą się stała. W jednym z wierszy bohater nazywa to procesem beatyfikacyjnym, dążeniem do świętości. Tak jakby w świecie świętości nie znaleziono, więc szuka się jej poza światem. Zaczyna się od samego siebie. Poddaje się próbie. W wierszach odbywa się samooczyszczanie.

To niby tylko pięćdziesiąt wierszy oddanych do druku. Jednak Biała Afryka - ów dziwny, mistyczny ląd w nich opowiedziany - zaskakuje i intryguje. Zaprasza do podróży - w której być może nigdy nie ma końca. Bycia, w którym wszyscy jesteśmy odrobinę umarli. Majzel snuje opowieść jak żeglarz przybyły z odległych krain. Nie przekazuje mapy, nie udziela wskazówek. Zostawia za to wielki głód wędrówki.

Poezja tego autora przypomina kalejdoskop, w którym odłamki codzienności, pozornie zwyczajnych rozmów i wydarzeń mieszają się z podziemnym, pulsującym rytmem natury i przemijania, a co więcej, tworzą razem zdumiewającą i wielowymiarową całość.

Biała Afryka zawiera wszystkie elementy potrzebne, by opowiedzieć wielowątkową historię, sięgającą w mroki dziejów. Majzel przekonuje, że początkiem języka jest milczenie, a kontrjęzykiem - ciało, zawsze na obrzeżu pisania. Odwołuje się do kategorii podświadomej wyobraźni zbiorowości, zaprawia swój tekst rytualnymi formułami i usiłuje wskrzesić ceremonialny sposób obchodzenia się z zewnętrznością.

Ta przenikalność (osmotyczność) ludzkich doświadczeń bycia między, między jest a nie jest, między już a jeszcze nie, między - nie dającymi się w marzeniu rozróżnić - tobą a mną, ta przenikalność jest motywem przewodnim Białej Afryki. Przenikalność równoległych bytów (niebytów) i równoległych być.