Przekreślony początek to książka człowieka, który chce dać świadectwo. Nie poety, literata, artysty, ale właśnie człowieka, kogoś wrzuconego w świat, oszukanego przez język, kogoś, kto z mozołem konstruuje - a może odtwarza? - przestrzeń do zamieszkania. Krynicki jak bohater "Lekarza wiejskiego" Kafki pozostaje wierny ranie, z którą przyszedł na świat, ta piękna rana to cała jego wyprawa. Dlatego doświadczenie zawarte - czy może raczej zagubione - w tych wierszach, jest z natury swej wsobne i pojedyncze, związane z bezpośrednim, cielesnym niemal, spotkaniem ze światem.

Wierszem *** [nagi, obudziłem się nagle w kolejce po chleb] tomik się otwiera i poeta idzie, żeby błądzić? A może jednak dojść? (...) Podróż wyraźnie ma wymiar duchowy, choć i ślady choćby Sekwany w niej. Jest dotykaniem wręcz fizycznym rzeczywistości społeczno-politycznej, łagodzonej czułością, np. gdy "Moja żona walczy o ochronę naturalnego środowiska człowieka", ale i przerażającej, jak w portrecie Poznania "Miasto". W tym tomie jednak mniej jej niż momentalnych dotknięć nieskończoności? nicości? (np. "Przekreślony początek"). Czuć w nim opór wobec ciemności, naprzeciw której, choć drży, ale czuwa światełko człowieczej bliskości. W tej poezji dotykanie blizn niezabliźnionych świata, które istnieją tylko w ułomkach wierszy, często – jak dotąd – w pełny wiersz nierozwiniętych.

Tytuł Przekreślony początek sugeruje, że poeta jest wciąż w drodze. Tomik najnowszy to przystanek; zawiera wiersze dobrze znane, bez nawet śladu modyfikacji.