Co nam po klasykach? Larkin, Roussel, Stevens – czyli kanonizowanie

Wkrót­ce w Biu­rze Lite­rac­kim uka­żą książ­ki kla­sy­ków: Phi­li­pa Lar­ki­na, Ray­mon­da Rous­se­la oraz Wal­la­ce­’a Ste­ven­sa. To pre­tekst do dys­ku­sji o rze­czy­wi­stym miej­scu i roli pisa­rzy kano­nicz­nych w obrę­bie – nie tyl­ko pol­skie­go – życia lite­rac­kie­go. Kim jest kla­syk? Jak go zde­fi­nio­wać? Jaki­mi kry­te­ria­mi okre­ślać jego wpły­wy? Czy wystar­czy – za Tho­ma­sem Ste­arn­sem Elio­tem – powie­dzieć: „Jeże­li ist­nie­je sło­wo fun­da­men­tal­ne, wyra­ża­ją­ce mak­si­mum tego, co rozu­miem przez ter­min «kla­syk», to będzie nim sło­wo «doj­rza­łość»”? Do dys­ku­sji, któ­rą spro­wo­ko­wa­ła redak­cja Przy­sta­ni!, począt­ko­wo zosta­li zapro­sze­ni mło­dzi poeci, kry­ty­cy i redak­to­rzy. Teraz to miej­sce na Two­ją wypo­wiedź. Zapra­sza­my do wzię­cia udzia­łu w dys­ku­sji wokół kla­sy­ków.