paradiso, luxemburg i inne wiersze, drobne poprawki, podłożona melodia

paradiso

cału­jąc two­je wło­sy parząc pierw­szą kawę
pusz­cza­jąc wodę do wan­ny czu­ję się chwi­lo­wo
jak two­ja żona to natych­miast mija gdy wycho­dzisz
pozo­sta­je po tobie mały nie­po­rzą­dek

nigdy nie byłam świę­ta choć z pew­no­ścią teraz
jestem lep­sza niż przed­tem to dość oczy­wi­ste
nato­miast na pisa­niu odbi­ja się to coraz
gorzej i gorzej bar­dzo mnie to bawi

więc i po tej przy­go­dzie pozo­sta­nie smu­tek
obier­ki foto­gra­fii kil­ka kru­szyn wie­dzy
na nie­bez­piecz­ny temat i zapach czu­ło­ści
któ­re­go nie zno­szę zmy­wać w poran­nej kąpie­li

ale teraz śpisz przy mnie bez­piecz­na loka­ta
wil­got­ne­go doty­ku powłó­czy­stych spoj­rzeń
wiem że to tchó­rzo­stwo wypa­try­wać koń­ca
po któ­rym pozo­sta­je mały nie­po­rzą­dek

Tytu­ło­wy wiersz mojej dru­giej książ­ki opo­wia­da, o ile nie zdą­ży­li się Pań­stwo zorien­to­wać, o nie­trwa­ło­ści związ­ków mię­dzy­ludz­kich, nie­uchron­no­ści wcho­dze­nia w te związ­ki i doj­rze­wa­niu do związ­ków praw­dzi­wych. Jako bez­dziet­na pan­na mam na ten temat spo­ro do powie­dze­nia.

luxemburg i inne wiersze

raz tyl­ko byłam szczę­śli­wa w miło­ści ale źle się skoń­czy­ło
tę pory­wa­ją­cą skąd­inąd histo­rię wła­śnie sprze­da­łam
gaze­cie kobie­cej za pierw­sze przy­zwo­ite hono­ra­rium

takie wyda­rze­nia plus lek­tu­ra tego co piszą nie­któ­rzy goście
i jed­na gośció­wa na łamach get­to­wej pra­sy i jesz­cze trzy
pierw­sze miej­sca w ran­kin­gu „pio­sen­kar­ki,

pio­sen­ka­rze, zespo­ły XX wie­ku” przy nie­obec­no­ści
w pierw­szej set­ce micha­ela jack­so­na oraz pewien facet przy któ­rym
upusz­czam przed­mio­ty ale nade wszyst­ko

trzy­dzie­stocz­te­ro­pro­cen­to­we popar­cie dla post­ko­mu­ni­stów
w ostat­nich son­da­żach – to w koń­cu skła­nia do głęb­szej reflek­sji,
np. przed­wczo­raj pusz­cza­li­śmy z rafa­łem

pio­tra szcze­pa­ni­ka i zaczę­łam roz­wa­żać rezy­gna­cję z lite­ra­tu­ry
bo takie­go kawał­ka jak „puste koper­ty” nigdy nie wymy­ślę
choć­bym ule­gła namo­wom i zaczę­ła palić

to świń­stwo po któ­rym zaraz chce się jeść i spać a to połą­cze­nie
fatal­ne dla figu­ry samot­nej kobie­ty, o czym musi myśleć nawet
jeśli przyj­mie posa­dę w kul­tu­rze-oświa­cie,

tele­fon komór­ko­wy oraz kon­to w ban­ku co jest co nie­co war­te
w sytu­acji kie­dy zała­twia sobie zakaz wstę­pu do kolej­nych
łóżek —- jak zwy­kle głu­pio o tym sze­rzej

opo­wia­dać więc mówię coś w sen­sie lass das i może­my na wód­kę
do dia­bła z tym wier­szem to już hymn hipo­kry­zji za chwi­lę napi­szę
że czu­ję się wol­na, swo­bod­na jak kul­ka z flip­pe­ra

Jeże­li będą Pań­stwo kie­dyś w Gli­wi­cach, zapra­szam do baru Zie­lo­na Gęś na Raci­bor­skiej. Bar­dzo wie­le z bły­sko­tli­wych fraz, jaki­mi są nie­wąt­pli­wie naszpi­ko­wa­ne moje wier­sze, zawdzię­czam moim kole­gom od kie­lisz­ka. Posa­dy w kul­tu­rze- oświa­cie nie­ste­ty nie zdo­ła­łam utrzy­mać, a hono­ra­rium z kobie­cej gaze­ty wyda­łam na kosme­ty­ki. Zbyt poważ­ne trak­to­wa­nie świa­ta tyl­ko go pro­wo­ku­je.

drobne poprawki

mie­siąc pra­cy w klu­bie kul­tu­ral­no-oświa­to­wym
i czło­wiek już wie­rzy w zawo­do­wych lite­ra­tów
dobry urząd mia­sta i złą księ­go­wą któ­ra pew­nie miesz­ka
w wil­li na kurzej sto­pie

(wyrzuć wykreśl popraw a naj­pro­ściej zastąp)

parę lat w orkie­strze i już nie chce się przed nią
wycho­dzić mamy swo­je racje i ponie­waż rzad­ko
coś może być nasze trzy­maj­my się tym bar­dziej
cóż w kwe­stii bio­lo­gii trud­no mieć wła­sną praw­dę

dwa­dzie­ścia lat gry wstęp­nej trud­no mi się dzi­wić
że nie chcę się już dłu­żej ocią­gać z kon­sump­cją
daruj te drob­ne popraw­ki uwa­gi zawo­dow­ca
co zgorzk­niał wśród słów któ­re sta­ran­nie dobra­ne

nie były na serio

W trak­cie swo­jej krót­kiej i burz­li­wej karie­ry na sta­no­wi­sku instruk­to­ra w klu­bie kul­tu­ral­no- oświa­to­wym popra­wi­łam wie­le cudzych wier­szy, kil­ka osób sku­tecz­nie znie­chę­ci­łam do współ­cze­snej poezji przy pomo­cy poema­tu Boh­da­na Zadu­ry i zadar­łam z kie­row­nicz­ką. Ale nie o tym opo­wia­da wiersz „drob­ne popraw­ki”, lecz o popraw­kach któ­re wpro­wa­dzo­ne zbyt lek­ką ręką psu­ją smak cało­ści.

podłożona melodia

desz­czo­we wtor­ki któ­re przyj­dą po nie­dzie­lach
tyl­ko co przyj­dzie potem? ten numer jej wyszedł
to jak napad stu­le­cia (przy­znaj­my: po wód­ce)
i cze­mu mam łzy w oczach prze­cież cię nie tra­cę

a wła­ści­wie zysku­ję znacz­nie wię­cej więc cze­mu
ta roz­pacz jest tym razem tak mało kon­kret­na
że chce się mówić „prze­past­na” cho­ciaż się nie mówi
przy­wy­kłw­szy do mówie­nia samych tyl­ko bzdur

do sty­lu a ostat­nio nawet do luk­su­su jeśli już nie
roz­ko­szy; mówię to każ­de­mu kto zechce posłu­chać
lecz mówię bez pra­wa do licz­by mno­giej:
nie pro­śmy o wię­cej

bo prze­cież i tak nie wie­my kogo kocha­my napraw­dę
i musi­my rezy­gno­wać ze wszyst­kich ponie­waż
zbyt łatwo to życie któ­re tak uko­cha­li­śmy
mogło­by poko­chać się z nami na śmierć

„Ucie­kaj moje ser­ce” to był pod­sta­wo­wy szla­gier dość ostrych pry­wa­tek u pary moich przy­ja­ciół… nie­ste­ty ostat­nio tro­chę spo­waż­nie­li. Ja tak­że sta­ram się spo­waż­nieć, zna­leźć sta­łą pra­cę, być może nawet pod­jąć zarzu­co­ną pochop­nie edu­ka­cję i osią­gnąć szczyt­ne cele – ale histo­rie takie jak w „pod­ło­żo­nej melo­dii” w tym nie poma­ga­ją.