Nocna zmiana i inne wiersze

Scenariusz

Słoń­ce kła­dzie kolor na firan­kach
i gra na różo­wej bło­nie ich powiek;
więc nawet gdy śpią, świa­tło kadru­je
ostat­nie uję­cia ich osob­nych snów.
On widzi dziew­czy­nę we wzo­rzy­stej opa­sce na gło­wę,
scho­dzą­cą ścież­ką po trud­nym zbo­czu;
rusza za nią, uwa­ża­jąc na każ­dy krok.
Wyobra­ża sobie spo­tka­nie. Czy ona ma czas?
Czy grze­bień, któ­ry zna­lazł wśród skał,
nie nale­ży do niej, i czy tam­ten odrzu­to­wiec,
zna­czą­cy ponad nimi srebr­ną tra­jek­to­rię,
nie pobił cza­sem rekor­du wyso­ko­ści?
Coś go tra­pi, nie­mniej jed­nak
roz­wią­zu­je pro­sty węzeł opa­ski
i zbo­że jej wło­sów roz­sy­pu­je się
z mister­nie uło­żo­nej kop­ki. Chy­ba już
odgadł kolor jej szczo­tecz­ki do zębów.

A ona? We śnie usta­wia szta­lu­gę przed
mgieł­ką upa­łu i widzi szcze­gół wyła­nia­ją­cy się
z opa­rów popo­łu­dnia. Na przy­kład
te linie, cyn­ko­we dachy ruder,
a może kra­wę­dzie tara­sów z dzi­kim winem.
Lub te pla­my zie­le­ni; cypry­sy roz­dzie­lo­ne
polną dro­gą bądź ścież­ką
wio­dą­cą ku jakiejś budow­li na wzgó­rzu:
sta­cji lub klasz­to­ro­wi.
Jej pędzel naśla­du­je nie­pew­ność.
Gdy nad­cho­dzi chło­piec z oliw­ko­wą skó­rą,
ona pyta o kurz, któ­ry nigdy nie opa­da,
i za pomo­cą zna­ków i łama­nej angielsz­czy­zny
tłu­ma­czy mu, jak kurz kre­śli pęk­nię­cia na jej dło­niach.
Tutaj perz nie skro­pi jej mięk­kich, skó­rza­nych butów
bia­łą wydzie­li­ną, myśli sobie. Nie tutaj koni­czy­na.

Po prze­bu­dze­niu wkła­da­ją naj­luź­niej­sze ubra­nia,
i bez śnia­da­nia idą na kor­ty teni­so­we.
Tłu­ma­czy jej, że codzien­nie jest słoń­ce,
ale pokry­wa chmur psu­je pogo­dę. Ona oce­nia
te dni na takie, kie­dy ma się naj­mniej obiek­cji
wobec per­spek­ty­wy wyjaz­du pod żagle z rodzi­ca­mi.
Są naj­bli­żej momen­tu, kie­dy mówi się,
co to zna­czy wyle­cieć na świat.
Tak zmę­cze­ni, że nie chce im się nawet ćwi­czyć, spa­ce­ru­ją
i ści­na­ją tar­czę zega­ro­wą każ­de­go dmu­chaw­ca
otwar­ty­mi rakie­ta­mi, za to nasion­ka
opa­da­ją powo­li jak spa­do­chro­ny: naj­mniej­szy wysi­łek
wyda­je się przy nich stra­tą cza­su.
Doty­ka­ją się dłoń­mi, spla­ta­ją pal­ce, uśmie­cha­ją się;
nie­świa­do­mi osob­nych nocy
czu­ją cie­pło dru­giej skó­ry.

Ty

trzy­masz przed sobą kart­kę jak dzie­ło sztu­ki,
oso­bi­ście ją spraw­dzasz, prze­glą­dasz dwa, trzy razy,
szu­kasz swe­go odbi­cia w kolej­nych linij­kach, ale znaj­du­jesz
kogoś inne­go.

Chy­ba nie widzia­łam cię w kape­lu­szu?
Tego na pew­no nigdy nie powie­dzia­łeś. Albo tego.
Fik­cja, mówię. Zno­wu bie­rzesz tę kart­kę,
przy­su­wasz do świa­tła,

prze­bie­gasz wzro­kiem raz, dru­gi, potem zapa­lasz zapał­kę.
Jestem wstręt­nym oszu­stem i kłam­cą.
Drzesz wszyst­ko na dwa, czte­ry, osiem, szes­na­ście kawał­ków,
i pod­pa­lasz.

Krzyk

Poszli­śmy
na plac szkol­ny: ja i ten chło­piec,
któ­re­go imię i twarz

wypa­dły mi z pamię­ci. Chcie­li­śmy spraw­dzić
zasięg ludz­kie­go gło­su:
on miał krzy­czeć z całej siły,

ja mia­łem pod­nieść rękę
na znak, że dźwięk poko­nał
dzie­lą­cy nas dystans.

Zawo­łał z dru­giej stro­ny par­ku – pod­nio­słem rękę.
Poszedł dalej,
na koniec dro­gi,

koło wzgó­rza,
minął tablicz­kę z nazwą Fre­twel­l’s Farm -
krzy­czał, a ja za każ­dym razem pod­no­si­łem rękę.

Opu­ścił mia­sto i nagle był od dwu­dzie­stu lat mar­twy,
z prze­strze­lo­nym pod­nie­bie­niem
w pół­noc­nej Austra­lii.

Chłop­cze, któ­re­go twa­rzy i imie­nia nie pamię­tam,
możesz prze­stać krzy­czeć, i tak wciąż cię sły­szę.