Wiersze dla Róży Filipowicz

Strofy żalu

Tobia­szo­wi

Żeby wol­ność pisa­ła się przez wodę
jak przez błon­ki liści wyschnię­te­go kwia­tu,
któ­ry stoi na para­pe­cie – szy­der­stwo
jest wpi­sa­ne w ten para­pet w nie­do­pał­ki,
w tłu­ste śla­dy.

Zna­cze­nia pod­no­szą gło­wy jak pisklę­ta
Tutaj nie ja jestem waż­ny
raczej iskrze­nia na sty­ku,
raczej linie, podzia­ły.
Chcę czu­lej koły­sać się nad hory­zon­tem

Nie jest tak mar­two
jak­by chcie­li opi­su­ją­cy te przy­go­dy.
Wyj­ście z mia­sta nie rów­na się jego porzu­ce­niu
Co inne­go krew przy gole­niu,
Co inne­go tra­wa przy blo­ku.

Powie­dzieć „tak” bez łopo­ta­nia fla­ga­mi -
bo wiesz two­je oczy są
w opła­ka­nym sta­nie,
guber­na­tor już nad nimi nie czu­wa,
żaden pasterz nie spo­glą­da ukrad­kiem.

W dło­niach są roz­pa­dli­ny,
sto­py są ska­ła­mi
i mógł­bym tak godzi­na­mi mno­żyć porów­na­nia.

Powta­rzam om tare tut tare
i koja­rzę Onta­rio z syro­pem klo­no­wym.
W pogło­sie man­try, so ha czu­ję jej dobro­czyn­ne dzia­ła­nie.

Jest sucho. Bez­wietrz­nie.
Ten dźwięk nie zna gra­nic

Ktoś musi sły­szeć
muszą być słu­cha­ni.

Wiersz dla Szymona Haszka

I nie ma żad­nej odpo­wie­dzi, jest samo zda­nie.
Łyżecz­ka zło­śli­wie wygię­ta, biu­ro jak papie­ro­wa tor­ba
peł­na łupin orze­chów i sło­necz­ni­ka. Bez kwia­tów,
bo kwia­ty są do dupy w ponu­rych pomiesz­cze­niach,
bez roz­mów, bo one nic nie zna­czą w ponu­rych
pomiesz­cze­niach. W łupin­ce zda­nia, co zawsze sły­chać,
jest miej­sce na kil­ka bzdur, tabel­kę dla sze­fa, wykaz
firm stra­te­gicz­nych, umo­wę cesji albo prze­pięk­ny
dru­czek „umo­wa o dzie­ło”.
Nie da się pluć na
prze­jeż­dża­ją­ce samo­cho­dy, bo la stra­da jest po dru­giej
stro­nie nie da się pluć ani nawet patrzeć z nie­chę­cią.
Wystar­czy gnom w sali, gdzie kon­fe­ren­cja goni kon­fe­ren­cje.

Zresz­tą – pew­nie zmie­ni­my się w te zda­nia, pły­ci­zny,
w suche for­muł­ki. Sen­nie, jest sen­nie przed pierw­szą
w kli­ma­ty­zo­wa­nym biu­rze. Coś wię­cej niż ciąg sylab
nie jest niko­mu potrzeb­ne, moż­na wyłą­czyć zna­cze­nie.
Codzien­ne sta­cat­to ma nie­zmien­ną ryt­mi­kę,
naro­dzi­ny czy śmierć?

Na doku­men­cie zro­bić zna­czek? Odwa­żyć się nie pod­jąć
żad­nej decy­zji? W mózgu wrza­skli­wy men­tor
powta­rza, że trze­ba się wziąć do sie­bie, wła­ści­wie chciał­by
woj­ny. Woj­na to woda a tutaj to kusi, lecz top­nie­ją­cy
śnieg nie­sie to samo prze­sła­nie.

Zamie­rać w sło­wach, któ­rych nie chcesz wypo­wie­dzieć,
to pięk­ne, przy­naj­mniej na razie, praw­da?

Ostrokrzew

Na nowo poma­lo­wa­na ścia­na i już
pla­my, mył­byś się spo­koj­niej, far­ba
zmie­nia odcień przy zetknię­ciu z wodą.

Żarów­ki nie toną, uno­szą się w wan­nie,
przy kola­nie dwie mlecz­no­bia­łe
toczą ze sobą deli­kat­ny dia­log.

Na kra­wę­dzi jest kil­ka wgnie­ceń,
wypłucz z umy­słu nie­po­trzeb­nych
gości, będzie­my się odna­wiać

pierw­szy raz od przy­krych nowin.
Zaśpie­wa­my nonę i przy nono­wym akor­dzie
powiem, no rusz dupę dziec­ko.

Bo marsz­czy się skó­ra na pode­szwach stóp,
siniak na pod­udziu tra­ci kolor,
ska­le­cze­nie otwie­ra się jak bia­łe war­gi.

Dorzu­cam do kąpie­li jesz­cze kil­ka przed­mio­tów,
bez­myśl­nie to robię wsłu­chu­jąc się w plusk,
da się odczy­tać takie dzia­ła­nie?

Powie­dzieć, ach to, zamknąć okno i
u pod­sta­wy czasz­ki wyczuć ból, myśleć o nim,
oby zszedł w dół, oby w dole trwał.

Muszę jesz­cze podać ci ręcz­nik, bia­łe
klap­ki, popa­trzeć jak prze­cze­su­jesz wło­sy,
na koniec, chcę powie­dzieć to sło­wo,

któ­re od dwu­dzie­stu minut, co i rusz
poja­wia się w moim umy­śle, poza porą roku,
bez żad­ne­go kon­tek­stu – śnieg.