Zakłócenie korespondencji

Zakłócenie korespondencji przykład wschodni

1

I nagle całość trze­ba odło­żyć na póź­niej.
Jak ręką odjął; loty pta­ków i nie­do­koń­czo­ne woła­nia.
Naraz zła­pać się za coś inne­go. Zbie­rać uryw­ki
I nasłu­chi­wać. Krą­żyć fili­gra­no­wo po poko­ju

I wytę­żać się, aż do gra­nic (O amfi­la­do,
Któ­rą się kro­czy­ło pod­czas nie­usta­ją­ce­go dżdżu!
Błą­dze­nie w Tobie było jak kla­ster czy nara­sta­ją­cy
Skurcz). Pod spodem i od wewnątrz. Na zaś.

[- Wszyst­ko tu jest moc­ne, Sahib.
Śnią nam się rafy i dziew­czę­ta.
W dzień sworz­nie lśnią oli­wą,
A lazur stu­dzi słoń­ce. Przyjdź.

- To są cie­nie pod taflą, Muadib.
Nie­na­zwa­na jesz­cze krzą­ta­ni­na.]

2

Pod wod­nym welo­nem roz­pły­wa­my się
Zgod­nie z poru­sze­niem wska­zó­wek
W kie­run­kach dotąd obcych
(slow motion – wytra­caj­my tem­po i ostrość,

A kawia­ret­ki zmie­nia­ją się w parę
I skra­pla­ją. Popiel­nicz­ki w dym
I, pro­szę, wszyst­ko idzie gład­ko), jak­by
Ist­nia­ła tyl­ko logi­ka tej kore­spon­den­cji.

[- Widzisz jakiś cień związ­ku, Muadib?]

Dla­te­go fili­gra­no­wy pokój i kro­ki po śla­dach.
Stąd pery­pe­tie krzy­żu­ją­cych się snów.
I nie­uchwyt­ne cią­że­nie ku temu, by trwać.
Powta­rzać lek­cję roz­mo­wy. Na zaś.

[- Przy­jedź do nas, Sahib.
Prze­ćwicz, raz jesz­cze, wszyst­kie swo­je sny.]

Skądkolwiek

To na pew­no nowe doświad­cze­nie – życie szer­sze i bar­dziej płyn­ne;
Cho­dzą odbi­cia w wysta­wo­wych szy­bach, samo­cho­dy przez moment wio­zą
Te kawał­ki wyrwa­ne z cudzych spa­ce­rów i cie­nie. Lek­kie impre­sje szkła -
Kie­row­cy patrzą przez nie jak przez coś, co ich nie doty­czy. (Fan­to­mo­we mia­sto.)

To wszyst­ko praw­da, smu­kła dok­to­ro­wo – mia­łem na Twój temat róż­ne myśli
I uśmie­cha­łem się do nich. To były olśnie­wa­ją­ce, dłu­gie wywo­dy,
Z któ­ry­mi dobrze się spa­ce­ru­je mię­dzy gatun­ka­mi szu­mu. (W par­ku, w myśli
Nasze roz­mo­wy peł­ne po brze­gi, gry w meni­ski i małe trzę­sie­nia zie­mi.)

To już to – obraz­ki i widocz­ki ukła­da­ją się w celu­lo­id sztam­py,
Do któ­rej sekret­nie drży mło­dzież. Wyj­ście pro­wa­dzi przez odpry­ski szkla­nych drzwi i dalej w pocz­tów­ki,
Któ­re jakaś część mnie wysy­ła innej czę­ści mnie -
Cał­kiem tak, jak­by to mogła być podróż, jak­by to mogły być kra­jo­bra­zy.

Pomię­dzy jed­nym a dru­gim (kró­le­stwem? ale czy­im, seno­ra?) szkło jest cien­kie jak myśl.
Postę­pu­jąc ku cen­trum, nale­ży pamię­tać, że nasze wnę­trza i pomiesz­cze­nia
Są poro­śnię­te przed­mio­ta­mi. Cho­ro­ba na rze­czy.
(Rze­czy­ca? Czy to aby osta­tecz­na dia­gno­za?)
To wszyst­ko praw­da.
Nosi­łem na ten temat klu­cze, zamek, drzwi. Jak­by
Mija­ny błysk nie był też ręką, któ­ra o nim pisze, a pocz­tów­ki były moż­li­we.

Nad rezer­wa­tem, nad ogro­dem zim­nej roga­ci­zny
neo­ny eks­plo­du­ją cichut­ko cie­sząc oko przy­pad­ko­we­go widza.